ΣΟΦΙΑ ΝΙΝΙΟΥ «Το αμίλητο νερό»

Αφιερωμένο στον πιανίστα και συνθέτη Σπύρο Παπαθεοδώρου

            Δεν ξέρω γιατί αλλά φέτος ήμουνα αποφασισμένη να γιορτάσω τον Άη Γιάννη το Ριγανά κι ας μην είχα φρύγανα να κάψω ούτε στεφάνι μαγιάτικο.

Κλείνεται ο Μάης σ’ ένα στεφάνι; Μπαίνουν τα χρώματα και τ’ αρώματα πάνω στη μεγάλη τους παραζάλη σε κύκλο φθαρτό; Μπορεί και να μπαίνουν. Εγώ όμως στηρίζω το αμάραντο και το αιώνιο. Κάποτε για το λόγο αυτό δεν έκοβα λουλούδια. Μέχρι που συμβιβάστηκα με την άποψη, που ξεκάθαρα μου τέθηκε: Υπάρχουν για να δίνουν χαρά. Αυτός είναι ο προορισμός τους. Κι είν’ αλήθεια. Τ’ αποδέχτηκα. Μα όχι για πάντα. Σύντομα πέρασα στο στάδιο, που αποξήραινα για να μην επιτρέψω να περάσει στη χωματερή το τεθνεός κάλλος. Πάλευα χρόνια με τη σκόνη, που καθόταν πάνω στ’ αποξηραμένο άνθος.

            Κάπως έτσι και μετά από σύντομη αναζήτηση του αιωνίου σε κατασκευές με πρώτη ύλη το ύφασμα, κατέληξα να συλλέγω αμάραντα άνθη και φρύγανα από την αττική γη και τη νησιώτικη χώρα. Αγκαλιές το ελίχρυσο από την Αμοργό στην αγκαλιά τη στοργική μου. Σωρό οι ανθοδέσμες από τα ιώδη αμάραντα και τις λεβάντες. Λογική συνέπεια κι ο πόθος μου να δημιουργήσω το στεφάνι Μάη μήνα, που δε θα χρειαζόταν να πεταχτεί. Έγινε κι αυτό.

Με τούτα και μ’ εκείνα ήταν προδιαγεγραμμένο πως στο πυρ το υπαίθριο τ’ Άη Γιαννιού στεφάνι δικό μου δεν επέπρωτο να καταλήξει. Δεν έμενε λοιπόν για μένα παρά ο Άη Γιάννης ο Κλήδονας. Όπερ και εγένετο! Δεν είχα λοιπόν παρά να βγω μονάχη την ώρα του δειλινού με τ’ αμίλητο νερό ανά χείρας και να πλανηθώ εις τας οδούς και τας ρύμας, ώσπου ν’ ακούσω τυχαία παντελώς τ’ όνομα του άντρα, που απρόσμενα θα συναντούσα στη ζωή μου. Α! Ήμουν αποφασισμένη να το ζήσω. Πάει και τέλειωσε!

Με μια μικρή παραλλαγή βέβαια, αφού πηγάδι δεν υπήρχε πια στη γειτονιά. Το δικό μας ξερό καθώς ήταν το χώσαμε στα θεμέλια και ένα αδέσποτο, που επέζησε, το τσιμέντωσε ο δήμος και μέσω ειδικής εγκατάστασης το ελέγχει απολύτως. Σε τι συνίστατο η παραλλαγή; Θα έπινα το νεράκι μου απ’ τη βρύση της κουζίνας κι αμίλητη θα ’βγαινα στο δρόμο με στόχο το γρηγορώτερο να συλλέξει το ευαίσθητο αυτί μου το πρώτο αντρικό όνομα, που θα πλανιόταν στον αέρα.

Η μοίρα όμως είχε άλλα σχέδια για μένα. Το αφεντικό μού έκλεισε συνάντηση με μουσικό για ν’ αποφασίσουμε αν κάνει για το μαγαζί. Το καλοκαίρι ήταν ήδη εδώ κι οι τουρίστες οσονούπω θα κατέφθαναν. Το μόνο, που μου έμενε, ήταν να πάρω ένα εμφιαλωμένο ανά χείρας και να βιαστώ, γιατί η ώρα περνούσε κι ο πιανίστας περίμενε κάπου στο κέντρο. Κι αν είχε κανονιστεί το ραντεβού νωρίτερα, κάπου στη δεκαετία του ’60, θα με περίμενε στ’ αμπελοχώραφα, που πλέον ήταν Αμπελόκηποι. Πηγάδι στη γειτονιά του δε σωζόταν. Κατ’ όνομα μόνο, το δρόμο του διέσχιζε ο ποταμός Έβρος. Νομίζω καλύτερα δε γινόταν.

Ανελκυστήρας των 2 ατόμων, σύγχρονος ομολογώ, μ’ ανέβασε ως το πρώτο ρετιρέ. Ο καλλιτέχνης με περίμενε ώρα δειλινού σε διαμέρισμα, που κοιτούσε στην Ανατολή κι έβλεπε τον Υμηττό. Μοιραία σκοτεινό, με λίγα λόγια. Και συνάντησα δυο μάτια στο χρώμα τ’ Αττικού ουρανού σε πρόσωπο φωτεινά ξανθό και χειραψία θερμά μουσική.

Όταν έκατσε στο πιάνο του, απ’ τη βεράντα του πέταξε ευθεία, ως τη θάλασσα. Μια νότα, που φώναζε «λα», ξέφυγε απ’ τα πλήκτρα, που ανεβοκατέβαζαν τα μουσικά του δάχτυλα, κι άρχισε να στρογγυλεύει, να στρογγυλεύει, ώσπου έγινε φεγγαράκι χάρτινο, που σα χαμένο γύρευε κάπου ν’ ακουμπήσει. Άνοιξα τις παλάμες μου και το ’κλεισα στην καρδιά μου. ο Απόλλωνας μαγεμένος καθρεφτίστηκε στο γυάλινο Πύργο. Η ματιά μου αναζήτησε τη θολή καμπύλη της Αίγινας κι η ψυχή μου μύρισε την υπονοούμενη θάλασσα. Ο Φλοίσβος χάδεψε τ’ αυτιά μου κι η μύτη του κυπαρισσιού χάραξε το χρόνο.

Άνοιξα ευλαβικά την πλαστική φιάλη και το νερό τ’ αμίλητο ελευθερώθηκε γάργαρο στ’ απορημένο στόμα μου μιλώντας με τα χείλια μου. ακούμπησα τα δάχτυλά μου στη νεαρή βουκαμβίλλια, που στήριζε το στηθαίο. Οι αγάπανθοι με κοιτούσαν φυλακισμένοι πίσω απ’ τα κάγκελα του απέναντι μπαλκονιού. Σήκωσα τα μάτια μου στον ουρανό. Μισό φεγγάρι στεκόταν στο γαλάζιο πάνω, ώσπου να ’ρθει τ’ άλλο του μισό.

Από τη συλλογή διηγημάτων της Σοφίας Νινιού «Απουσίες και Πορτραίτα»

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ http://sophianiniou.blogspot.gr/