Μείναμε μόνοι στης Ιστορίας το μισοσκόταδο
ένας αντάρτης αλήτης άνεμος μας τυραννά
κρύες εξέδρες χάσκουνε μέσα σε άδειο γήπεδο
έξω απ’ το σπίτι μου μια λιμουζίνα τώρα περνά.
Χώμα και λάσπες στα πεζοδρόμια που πατήσαμε
όλοι οι ρήτορες στους ιππόδρομους λογομαχούν
αυτά που θέλαμε μας τα πήραν και δεν τα ζήσαμε
και στα μπαλκόνια οι κλειδοκράτορες βωμολοχούν
Πλήθη αιχμάλωτα στο κυνήγι της κατανάλωσης
πανηγυρίζουν κρατώντας λάβαρα ρωμαϊκά
τα όνειρά μας σε εργοστάσιο εμφιάλωσης
για να ξεπλύνουν κάτι πανάκριβα μωσαϊκά.
Όλοι οι δρόμοι μάς οδηγούνε σε σανατόρια
πνεύμονες άρρωστοι από την πίσσα της εποχής
σήμερα άνοιξαν δυο καινούργια εστιατόρια
και οι πελάτες τα επισκέπτονται πανευτυχείς.
Τρύπιες σημαίες μες στην ομίχλη να κυματίζουνε
ασθενοφόρα την ησυχία μας καταπατούν
ιδέες σάπιες σ’ ουρανοξύστες να ανεμίζουνε
κάθε χαράματα οι ενοχές μας υπνοβατούν.
Φίλοι χαθήκαν χωρίς ν’ αφήσουν ένα σημείωμα
κι οι έρωτές μας εξαϋλώθηκαν σε μια βραδιά
η Ιστορία είναι της νύχτας φτυστό ομοίωμα
που ‘χει στη σάρκα της μιαν ανυπόφορη μυρωδιά.
Γιώργος Γκανέλης
(Στίχοι για μελοποίηση)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου