Μεγαλώνουμε, αλλάζουν όλα γύρω μας, αλλάζουμε και μεις μαζί. Άνθρωποι ήρθαν στη ζωή μας, άλλοι παρέμειναν, άλλοι έφυγαν για πάντα. Φιλίες χάλασαν, συναντήσεις και παρέες αραίωσαν και ο χρόνος κυλά αδυσώπητος. Αλλά εκεί που η θλίψη μας χτυπά την πόρτα, χτυπά και το τηλέφωνο και η καρδιά σου γλυκαίνει και δεν ξενιτεύεται, μα κάνει άνοιγμα στο φως. Με ένα απλό: ''Πάμε μια βόλτα;''.
Για λίγο μπορεί να θυμώσαμε και να πονέσαμε με τις απώλειες. Αλλά ωριμάζουμε και κατανοούμε ότι καλύτερα που πήραμε το λίγο, κι ας είχαμε ονειρευτεί ή φανταστεί το πολύ. Άξιζε; Ποιος μπορεί να το πει με σιγουριά. Ας κρατήσουμε στα μπαγκάζια μας σαν φυλαχτό τους λιγοστούς ανθρώπους, τα θαύματα αγάπης, όπως οι ξενιτεμένοι και οι ανέστιοι, που κουβαλούν μαζί τους λίγο χώμα από την πατρίδα τους!
Είναι που άρχισε να βρέχει, είναι, να πάρει η ευχή, η ανάγκη ένα τέτοιο βράδυ καλοκαιριού, να μας γιατρέψει ένα χάδι και ψάχνουμε αγκαλιές, όπως τότε που η μάνα μας έδιωχνε τον φόβο και τα σκοτάδια στην αγκαλιά της με ένα νανούρισμα. Πόσο ξεκουράζει η αγάπη! Α, ρε αγάπη, από δω το πήγαμε, από κει το φέραμε, πάλι σε σένα καταλήξαμε.
Είναι που μας λείπεις, ακόμη κι όταν σε έχουμε. Είναι που ξεχνιέσαι με τα τραγούδια των Σειρήνων και αργείς. Είναι που δε ζούμε χωρίς εσένα και οι ζωές μας είναι ρημαδιό, γιατί το ζητούμενο είσαι εσύ και η ευτυχία που φέρνεις. Υποκλινόμαστε με σεβασμό και άπειρες ευχαριστίες για τις ψυχοθεραπευτικές αγκαλιές και τα λυτρωτικά ξενύχτια με φίλους αδέλφια σε καναπέδες μέχρι το πρωί. Κυρίως όμως για τα συνωμοτικά χαμόγελα που ζωγραφίζεις στα προσωπάκια μας και όλα είναι πιο εύκολα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου