ΣΤΕΛΛΑ - ΣΟΦΙΑ ΝΙΚ. ΖΥΓΟΥΡΗ " ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΦΩΣ " Ποιητική Συλλογή

 Στέλλα-Σοφία Νικ. Ζυγούρη  2015,

Παραγωγή-Κεντρική διάθεση

Εκδοτικός οίκος- «Αδούλωτη Μάνη» -Γ. Π. Δημακόγιαννης

Αρεόπολη Λακωνίας, Τ.Κ. 230 62,

τηλ. 27330 53670, κιν. 6978 99 1863

e-mail: adoulotimanigr@gmail.com

Ιστοσελίδα (site): www.adoulotimani.gr 

Εξώφυλλο - Μαρία Ουζούνογλου 

Το εξώφυλλο του ποιητικού έργου είναι μια εικαστική δημιουργία   της φίλης μου Μαρίας Ουζούνογλου,  το βιογραφικό μου από ένα αφιέρωμα της φίλης μου φιλολόγου Γεωργίας Κοτσόβολου. 

Τις αγαπημένες μου φίλες από καρδιάς  ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!! Στέλλα – Σοφία Ν. Ζυγούρη

ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ

H νέα ποιητική συλλογή τής αγαπητής μας Στέλλας – Σοφίας Ν. Ζυγούρη δεν χρειάζεται πρόσθετους επαίνους, αφού τόσο «συνάδελφοί της» καταξιωμένοι ποιητές, όσο και το ευαίσθητο αναγνωστικό της κοινό έχουν ομόθυμα εκφραστεί. Αγγίζει τούς πάντες ο τρόπος και κυρίως το νόημα τής έκφρασης, το περιεχόμενο τού στέρεου έμμετρου λόγου, τής ρομαντικής ποιήτριας από το Γύθειο! Με λογισμό και μ’ όνειρο και το υπέροχο «Ταξίδι στο Φως», στο Φως που όλοι έχουμε τόσο ανάγκη, ακόμη περισσότερο σε καιρούς σκοτεινούς, με τόσα προβλήματα στην καθημερινότητα, στον ατομικό και συλλογικό μας βίο. Η Στέλλα μάς παίρνει -μεταφορικά και κυριολεκτικά- απ’ το χέρι και μας δίνει κουράγιο και δύναμη για να πορευόμαστε στα ανηφορικά και χορταριασμένα μονοπάτια των ημερών μας, χωρίς να χάνουμε την ευαισθησία, την καλοσύνη, την αγάπη, την Ψυχή μας! Είναι τιμή για μας η εμπιστοσύνη και η φιλία με την οποία παραδίδει και «το νέο παιδί της», το νέο της βιβλίο, να κάνει το ωραίο ταξίδι του με το σκαρί τής «Αδούλωτης Μάνης»! Την ευχαριστούμε και της ευχόμαστε ολόψυχα να ’ναι καλοτάξιδο… 

Γ. Π. Δημακόγιαννης

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ 

ΣΤΕΛΛΑ – ΣΟΦΙΑ ΖΥΓΟΥΡΗ

Η ρομαντική ποιήτρια από το Γύθειο

Η Στέλλα- Σοφία Ζυγούρη γεννήθηκε και ζει στο Γύθειο Λακωνίας.

Έχει σπουδάσει Τουριστικές Επιχειρήσεις (σπουδές απαραίτητες για την οικογενειακή επιχείρηση ξενοδοχείο «ΜΙΛΤΟΝ»).

Η μεγάλη της όμως αγάπη είναι η ποίηση.  Έχει δέκα ποιητικές συλλογές  

(«Στα μάτια σου η αλήθεια μου-για τον ΠΑΤΕΡΑ μου, Γνωριμία με το Θεό1έως5, στα μονοπάτια της αλήθειας, δροσοσταλίδες ψυχής, στιγμές και σκέψεις, στο φως μιας ιδέας» χωρίς επίσημη έκδοση),τις οποίες  χάριζε σε όμορφες εκδηλώσεις παρουσίασης στους φίλους που την τιμούσαν με την παρουσία τους.

Η πρώτη της έκδοση ήταν με την ποιητική συλλογή «Στους δρόμους που περπάτησα» εκδόσεις Αδούλωτη Μάνη. Περιλαμβάνει επιλογή ποιημάτων της, από το 1998 έως και τις αρχές του 2014.

Η παρούσα είναι η δεύτερη έκδοση «Ταξίδι στο Φώς» εκδόσεις Αδούλωτη Μάνη.

Ανήκει (από τα ιδρυτικά μέλη) στην Ένωση Πνευματικών Δημιουργών Λακωνίας «Χείλων ο Λακεδαιμόνιος» και στην Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών.

Άρχισε να γράφει από την Β΄ τάξη Γυμνασίου μ’ αφορμή μια προαιρετική εργασία της πολυαγαπημένης της φιλολόγου Παναγιώτας Λαγάκου - Κοιλάκου.

Ποιήματα της έχουν δημοσιευτεί στο λογοτεχνικό περιοδικό «ΜΥΡΤΙΛΟ» και στο λεύκωμα « Ματωμένα χρώματα – Πικραμένα λόγια » της Ένωσης Πνευματικών Δημιουργών Λακωνίας για τα «Μανιάτικα μοιρολόγια».

Επίσης διατηρεί σελίδες στο διαδίκτυο με τίτλο:

«Ποίηση! σε κάνει να πετάς ψηλά», «Στους δρόμους που περπάτησα»,

«Η σιωπή λέει περισσότερα»…

Στο διαγωνισμό ποίησης στο Βόλο έλαβε τον Πρώτο Έπαινο για το έτος 2013. 

Στο διαγωνισμό των εφτά ειδών του λόγου της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών του 2014 έλαβε τιμητική διάκριση για το ποίημά της «Ταξίδι».Γεωργία Κοτσόβολου

                                                                               

ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΥΛΛΟΓΗΣ 

Αντί  προλόγου

Σιωπή και σιωπή

                     

Μιλώ πολύ με τη Σιωπή, την αγαπημένη μου.
Ποιά όμως; Υπάρχουν «είδη», «ποιότητες» Σιωπής!

Η αγαπημένη μου φίλη, δεν είναι η ψυχρή σιωπή.
Είναι η ζώσα. Δεν είναι υποχρεωτικά μονόδρομος.
Είναι συνειδητή επιλογή, επιδίωξη.
Δεν εκφράζει ενοχή, αλλά το δίκιο της απόλυτης αλήθειας.
Δεν είναι αυτή που δεν έχει να πει τίποτα,
αλλά σαν ρήτορας λέει τα πάντα.

«Αγάπησα τις λέξεις.
Αλλά μόνο μέσα στη Σιωπή έμαθα
να εκτιμώ την αξία τους!»

Μέσα στη Σιωπή βιώνονται
κι εκφράζονται τα βαθύτερα συναισθήματα.
Οι μεγαλύτερες, ακριβότερες αλήθειες μας.
Στον πιο μεγάλο πόνο είναι οδυνηρότερη από κραυγή.

«Και την απάντηση σκληρή την έδωσε η Σιωπή της.
Πιο δυνατή από κραυγή και πιο πικρή από δάκρυ.»

Στην πλημμυρίδα της χαράς η Σιωπή είναι τόσο «φλύαρη.»
Δεν υπάρχουν εκφράσεις να την περιγράψουν.
Για τα θαύματα εκφραζόμαστε με έκσταση, λόγια άρρητα..!

Μπροστά στο μεγαλείο μιας ψυχής, τί να πουν οι λέξεις;
«Όταν τα έργα μιλούν, τα λόγια σωπαίνουν.»
Η αγάπη μεσ’ τη σιωπή ζει τα πάντα.

Οι πιο όμορφες λέξεις φθίνουν την ιερότητα,
θαμπώνουν την ομορφιά της.

«Με τη Σιωπή σαν σου μιλώ κατάλαβέ με,
και χαμογέλα μου όταν στ’ όνειρο πετάω».
Αυτή λοιπόν είναι η Σιωπή η φίλη, δασκάλα κι έμπνευσή μου.
« Στη μοναξιά μου μίλησα, γινήκαμε και φίλες.
Την ευχαρίστησα λοιπόν, γιατί μαζί της διάβηκα
της σκέψης και του λογισμού, τις σφαλιστές τις πύλες»…!

****

Ταξίδι στο φως

Με ταξιδεύεις ποίηση

στου ονείρου το απέραντο.

Στους πέντε ωκεανούς

δροσίζονται οι αισθήσεις.

Αιώνιο φως το πνεύμα μου

σμιλεύει κι ευωδιάζει.

Στων κυμάτων της ζωής

αφρός λούζει την πίστη μου

ελπίδα καθαγιάζει.

 ****

Γύθειο

ΓΥΘΕΙΟ! στο Αυγουστιάτικο απομεσήμερο
βγήκε η ψυχή στα μονοπάτια τα κρυφά να σεργιανίσει.

Να ακούσει λόγια άρρητα,
με μια σταλιά ζωής να ξεδιψάσει...

Ο νιος ο αέρας χάιδευε γοργό το πέρασμά της
η θάλασσα φλυάριζε παιχνίδια στα νερά της.
Σκλάβα, αιώνια λεύτερη, άγρια, γαληνεμένη,
οικεία, αφιλόξενη σαν είν’ ανταριασμένη.
Αμφίθυμη...
Πόσο ψυχή της μοιάζεις!

 ****

 Ένα χαμόγελο

Έχει τόση άπνοια,

φύλλο της καρδιάς δεν σείεται.

Τ΄ όνειρο δεν σαλπάρει.

Μονάχα ένα χαμόγελο,

ένα τόσο δα ασήμαντο γελάκι

στην άκρια των χειλιών,

έβαψε κόκκινη την γκρίζα γραμμή

της μελαγχολίας.

Σαν ξεχασμένος φάρος

στης νυχτωμένης θάλασσας

τ’ ατέλειωτο σκοτάδι.

Ελπίδα ονομάζεται,

μη όνειρο;

ή πόθος;

 ****

Η φύση του ανθρώπου

Αχόρταγη και άπληστη η φύση του ανθρώπου,
όλο θέλει να ζητάει πιο πολλά,
κι αν του χαρίσουνε τα «μύρια» και τα «όσα»,
ποτέ δεν είναι ικανά ούτ’ αρκετά.

Ότι δεν έχουμε φαντάζει ιδανικό,
ότι έχουμε ποτέ δεν εκτιμάμε.
Ποτέ δεν λέμε στη ζωή ευχαριστώ!,
πάντοτε πιο πολλά απ’ όσα έχουμε ζητάμε!

Τ’ άπιαστο όνειρο φαντάζει ζηλευτό,
μα όταν το φτάσουμε κι αυτό περιφρονούμε,
τότε ζητάμε στο πιο μακρινό
το στόχο όνειρο, νόημα για να βρούμε..!

 ****

Μια θάλασσα η ζωή

Καράβι η ψυχή μου ταξιδεύει,
και της ζωής τη θάλασσα διασχίζει,
φουρτούνες τρικυμίες ξεπερνάει,
και φάρους της ελπίδας αντικρίζει.

Στο μανιασμένο κύμα δεν κοντράρει,
αφήνεται να καρτερεί με πίστη
και κάποτε τα κύματα κοπάζουν,
ο Πλάστης να χαθεί δεν θα αφήσει.!

Η θάλασσα θα γίνει ξανά λάδι
και το καράβι την πορεία συνεχίζει,
πάντα απ’ το πιο βαθύ σκοτάδι
το φως θα ξεκινά να λαμπιρίζει.

Το όραμα ακούμπησε με πίστη στην ελπίδα
τη μόνη σωτηρία της ψυχής,
σε κάθε θύελλα και κάθε καταιγίδα
η ασφαλής η στέγη να κρυφτείς.

 ****

 Στους δρόμους που περπάτησα

Κρεμάστηκε ο άνεμος στον ήχο της Σιωπής.

Μετέωρο στον χαιρετισμό απέμεινε το χέρι.

Ο χρόνος πάντοτε διαβαίνει βιαστικά,

νωρίς που κύλησε αυτό το Καλοκαίρι..!

Μα άφησε πίσω του με ολόχρυση κλωστή,

σφραγίδα, κέντημα, της αφθαρσίας νήμα.

Δεν το αγγίζει της λήθης η βροχή,

μήτε της φθοράς το φοβερό το κύμα.

Και κάπου εκεί, στον κήπο της καρδιάς,

νιογέννητο δεντράκι ξεφυτρώνει.

Κλαδιά του, μα για κοίταξε! δεν είναι αυτά κλαδιά.

Σαν ποίημα φαίνεται με στίχο τελειωμένο.

Αστέρι τ’ άλλο πιο ψηλά,

τ΄ όνειρο πιο δίπλα μου γελάει.

Το τρίτο το καλύτερο αγάπη μου μηνάει. 

Φως κι αγάπη στο πιο ψηλό κλαρί,

κι ένα πουλί γλυκόλαλο της Ποίησης 

υμνεί την ομορφιά,

και στη γιορτή… νότες κεντάει!

 ****

 Ουρανός και γη

Πιο πέρα απ’ το όνειρο, η σκέψη δεν υπάρχει,

μόν’ η ψυχή παρατηρεί, βλέπει και καταγράφει.

Μια ουτοπία λευκόχρυση στήνει χορό στη νύχτα.

Πόση αιώνια ομορφιά για τα φθαρτά μας μάτια..!

Το Γύθειο λούστηκε με φως και ακριβό ασήμι!

Την πέτρινη θωριά του Ταϋγέτου,

δειλά τ’ Αυγούστου η Πανσέληνος αγγίζει,

με το χλωμό της φως τον αγκαλιάζει, 

την πέτρινη ψυχή του συγκλονίζει!

Αγέρωχη η καρδιά του αναριγά 

στη σπάνια ομορφιά εκστατική,

την αργυρή αρχόντισσα σαν αποχαιρετά,

δάκρυ, δροσιά, φιλί ως την αυγή..!

 ****

 ΤΑΞΙΔΙ

(Τιμητική διάκριση στον 33^ο λογοτεχνικό διαγωνισμό

2014 της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών)

Μες στις στεγνές τις ώρες της Σιωπής,

μικρή νεράιδα η Έμπνευση, με παίρνει απ’ το χέρι.

Δροσάτη αύρα το φτερούγισμα ψυχής,

στ΄ άρρητα αρμενίζει η καρδιά, τα μυστικά τα μέρη..

Τα χείλη βρέχουμε στης Ποίησης «νερό»,

δροσοσταλίδες λαμπυρίζουν στα ..φτερά μας

«Ας μείνουμε λίγο ακόμα» της ζητώ..

Ας διαρκέσει το όνειρο όσο χτυπά η καρδιά μας..!

Στάθηκε τότε η σκέψη στη στιγμή τη μαγική,

όπου ακουμπά η ψυχή και χαλαρώνει,

σαν θεατής που τη ζωή του αμέτοχα κοιτά,

κι ότι κοιτάς. .. δεν είσαι εσύ.

Είναι κι αυτή μια σκέψη που λυτρώνει..!

Με λόγια άνθη, το όνειρο κεντά,

στο άδειο «τώρα» δίνει υπόσταση και χρώμα..

Παιδί η καρδιά τ’ αστέρια της μετρά,

και στων ονείρων κατοικεί, των μύθων της τη Χώρα..!  

 ****

                                          Αντί επιλόγου

Μια φορά κι έναν καιρό

Μια φορά κι έναν καιρό σ’ άλλη δεκαετία

ξεκίνησε έτσι απλά μια αθώα ιστορία.

Πότε γλυκά και σοβαρά, πότε λίγο αστεία

ένα παιχνίδι λέξεων με μάχες των ρημάτων,

κρυμμένα τα αισθήματα στην τέχνη των γραμμάτων.

Γρίφος για σκέψη και ψυχή που κάπου σε ξαφνιάζει

και τόσο απροσδόκητο πάντα να συναρπάζει.

Όπως άρχισε απλά, έτσι γλυκά τελειώνει.

Και ζήσανε όλοι καλά μ’ ένα δημιούργημα

που ζει και δεν παλιώνει!

 ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ 

 Χαιρετισμός του προέδρου  Πνευματικών Δημιουργών Λακωνίας

«Χείλων ο Λακεδαιμόνιος»  κ. Βασίλη Βλαχάκου.

Μετά από.. « στους δρόμους που περπάτησα »,  στο « ταξίδι στο φως » με αντήλιο το χέρι, αγνάντεψα μια γνώριμη ποιητική φιγούρα, που κοιτάζοντάς τη κατάματα και ξεφυλλίζοντας τις πτυχές της, συνήθισα στο αυτόφωτο πνεύμα της, στις αξίες που έχει μέσα της και ακτινοβολούν σαν ραδιενεργά σωματίδια τον αναγνώστη και συνταξιδιώτη της.

    Έτσι άνοιξα την πόρτα της Σιωπής της, «αγάπησα τις λέξεις» της  και μαζί της «έμαθα 

να εκτιμώ την αξία τους»!

Είναι αλήθεια ότι στο λόφο που ζει, αυτοσυγκεντρώνεται στη Σιωπή των ονείρων, 

πετάει με τα φτερά της φαντασίας σαν γλάρος  πάνω από τα συναισθήματά της, μιλάει με τις γυμνές αλήθειες του φάρου και μοιράζει τη ζεστή αγκαλιά της αγάπης στην Κρανάη!   Με το « άρωμα λόγου και τέχνης »  σπάζει το τζάμι της σιωπής και γίνεται αισθητή η παρουσία της σε ένα φιλικό και λογοτεχνικό περιβάλλον, που με τις αισθήσεις της επικοινωνεί με έμψυχα, μιλάει με άψυχα και στην «αντίφαση » περνά «με κλειστά μάτια» στη μοναξιά και στη σιωπή…

   Με ζυγαριά τη συνείδηση, ξέρει πόσο ζυγίζουν και πόσο κοστίζουν, η αγάπη, η φιλία και η εμπιστοσύνη, για να πει ότι η ύπαρξή τους απαιτεί αμοιβαιότητα, ειλικρίνεια και απόλυτη αλήθεια!

   Κι ενώ συνεχίζει το «ταξίδι στο φως», περνά κάτω από άγιες σκιές, μέσα από ιερές μορφές, με ένα χαμόγελο φθινοπωρινό, που γαληνεύει η ψυχή, ηρεμεί η καρδιά, 

ειρηνεύει η σκέψη και είναι έτοιμη για τη Θεία Ευχαριστία, καθότι γνωρίζει ότι η ζωή είναι μια θάλασσα με τρικυμίες και φουρτούνες! 

Με πίστη όμως στο Μεγαλοδύναμο και με σανίδα σωτηρίας την ελπίδα, συνεχίζει να βλέπει το μέλλον με αισιοδοξία, δίνοντας την ευχή της στη μικρή Μυρτώ που μεγάλωσε, για να περάσει μετά στις νεράιδες της σκέψης, που περνάνε σαν αστραπή από το «τότε» στο «τώρα» και στο «μετά»…

   Θυμάται τους δρόμους που περπάτησε, δεν γίνεται άλλωστε να τους ξεχάσει, αφήνει τη γη κάτω από τα πόδια της και βρίσκεται στον ουρανό, μιλάει με την Πλατυτέρα, νιώθει από «συνήθεια» μια «μοναξιά» , μια «κούραση», μια «νοσταλγία»…και ζει «μια γλυκιά ώρα» κοντά στον λατρευτό της ΠΑΤΕΡΑ, για να επιστρέψει ξανά κοντά στην αξιοσέβαστη μητέρα, που για τα τόσα που της προσφέρει, χιλιάδες είναι αυτά που της οφείλει!

   Γι’ αυτό, κάνει την αγάπη σύννεφο να ζουν όλοι στη σκιά του, κάνει την Ποίηση γιορτή και μες απ’ τη σιωπή, τελειώνει το «ταξίδι στο φως», για να συνεχίσει, σίγουρα μετά από μια βαθιά ανάσα!

Με το πόνημα αυτό, στο χέρι, διαβατήριο, έχει το πιο ακριβοπληρωμένο εισιτήριο, για να συνεχίσει το ποιητικό της ταξίδι, που το ξεκίνησε στην πρώτη θέση ήδη!

                                                                                          Β. Γ. Βλαχάκος

                                                         Πρόεδρος Πνευματικών Δημιουργών Λακωνίας

                                                                           «Χείλων ο Λακεδαιμόνιος»

****

Χαιρετισμός του προέδρου της «Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών»

Νίκου Ταβουλάρη.

   

   «ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΦΩΣ» επιγράφεται η νέα ποιητική συλλογή της εξαίρετης ποιήτριας Στέλλλας-Σοφίας Ζυγούρη και πράγματι η ποιήτρια μας ταξιδεύει με φάρο το άδολο και αστραποβόλο φως της ψυχής της και την ποιητική αστραποβολιά των στίχων της. Η ποιήτρια τον γνωρίζει άριστα αυτόν τον δρόμο τόσο ως βιωματική της πορεία όσο και ως πνευματική ενατένιση. Η ευαίσθητη αλλά και υπερβατική πένα της χαράζει τις λέξεις των στίχων όχι στο χαρτί αλλά στην ψυχή μας, τους δίνει άλλη υπόσταση και τις καθιστά σύμβολα, τις ντύνει με φτερά ελευθερίας και πετά μαζί τους στο γαλανό ουρανό της ύπαρξής της. Αγαπημένη της φίλη η Σιωπή, μαθαίνει μέσα από αυτή και εκτιμά την αξία της γραφής της ενδοσκοπώντας στα άδυτα της ψυχής της, όπως η ίδια αναφέρει χαρακτηριστικά: «Αγάπησα τις λέξεις. Αλλά μόνο μέσα στη Σιωπή έμαθα να εκτιμώ την αξία τους».

To «Ταξίδι στο φως» είναι ένα σεργιάνι στις αξίες και τα ιδανικά που φέρνει μέσα της η ποιήτρια. Είναι η αξία της οικογένειας – ο Πατέρας: «το Κλειδί του Παραδείσου» – η Μάνα: το «Απάνεμο Λιμάνι», η αξία της θρησκείας – ο Άγιος της Απλότητας: «καρποφορούν οι αρετές και πλουτίζει η ύπαρξη», η αγάπη για την πατρίδα – Γύθειο: «φως και ακριβό ασήμι» – Ταΰγετος: «δροσιά και φιλί ως την αυγή...» 

Η ποιήτρια με τη γραφή της παρομοιάζει τη ζωή σαν θάλασσα και όσες θύελλες και καταιγίδες και αν προκύψουν πάντα θα υπάρχει το φως της ελπίδας ως η «ασφαλής στέγη να κρυφτείς».. ή μήπως να σωθείς από το μαύρο πέπλο της καθημερινότητας; 

Η ποίηση για τη Στέλλα-Σοφία Ζυγούρη είναι το ταξίδι στην αληθινή πραγματικότητα μέσα από το όνειρο, είναι ο ρυθμικός ήχος της θάλασσας που ξυπνά τη γαλήνη μέσα της, είναι το απάνεμο λιμάνι της ψυχής της.

   Στο ποίημα «ΤΑΞΙΔΙ» που έλαβε τιμητική διάκριση από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών» φαίνεται ανάγλυφα ο πλούτος του συναισθηματικού κόσμου της ποιήτριας, που γνωρίζει ν’ αγγίζει την ψυχή του αναγνώστη, χωρίς να τον κουράζει με δύσκολες λέξεις ή δυσνόητα μηνύματα. Ο λόγος της λιτός, ευθύς μα ταυτόχρονα διεισδυτικός, καταφέρνει να συνεγείρει τα συναισθήματα μα και τον νου του αναγνώστη: Με λόγια άνθη, το όνειρο κεντά,

στο άδειο «τώρα» δίνει υπόσταση και χρώμα..

Παιδί η καρδιά τ’ άστρα της μετρά, 

και στων ονείρων κατοικεί, των μύθων της τη Χώρα»..!

Ένα αιώνιο ταξίδι στην ονειροχώρα των παιδιών που μετρούν τ’ άστρα, στη μυθική τη Χώρα του ονείρου, κεντώντας το με άνθη δίνοντας χρώμα στη μουντή καθημερινότητα.   Όλα αυτά που πρέπει να εμπεριέχονται σε ένα ποίημα υπάρχει σ’ 

αυτούς τους στίχους: εικόνα, συναίσθημα, φαντασία, ελπίδα. 

  Στο «ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΟ ΦΩΣ», η ίδια η ποιήτρια είναι ένα κομμάτι φωτεινό και με καράβι τη γνησιότητα της γραφής και των συναισθημάτων της οδηγεί κι εμάς στης 

ψυχής μας το γαλήνιο λιμάνι.

Εύχομαι στη Στέλλα – Σοφία Ζυγούρη καλό ταξίδι στο πέλαγος της ποίησης και προορισμός της να είναι εκείνο το ανέφικτο, που μόνο στους γνήσιους ποιητές φανερώνεται ν’ αχνοφέγγει στην άκρη του αέναου, φωτοβόλου ορίζοντα του πνεύματος.

Νίκος Ταβουλάρης

Ποιητής-Πεζογράφος-Δοκιμιογράφος

Πρόεδρος της «Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών»