ΦΡΑΓΚΙΑ ΙΩΑΝΝΑ " ΤΟ ΔΙΑΛΥΤΙΚΟ "

Την κρατούσε σφιχτά, παραπατούσαν μεθυσμένοι από έρωτα. Ο διάσημος ζωγράφος της Αθήνας που είχε κολλήσει στη χυμώδη γυναίκα, ήταν εκείνος που λίγες μέρες πριν έδινε όρκους αιώνιας αφοσίωσης στην Έλενα, μια αγαπημένη φίλη.

"Δεν καταλαβαίνω" ψιθύρισα όπως περνούσαν δίπλα μου.

"Α, η ζωή" χαμογέλασε αυτός, "ποτέ δεν ξέρεις πώς τα φέρνει. Βλέπεις, με τη δικιά σου χωρίσαμε... το πρωί".

"Και πότε πρόλαβες..."

"Την Έλενα, θα κάνω καιρό να την ξεπεράσω".

"Μα την ξεπέρασες κιόλας, λες και δεν ήταν άνθρωπος, παρά μόνο ένα χρώμα στο πινέλο σου. Ήταν αρκετό να το βουτήξεις στο διαλυτικό κι αμέσως ξεκινάς με άλλο χρώμα!"

Η χυμώδης κυρία έκανε μια γκριμάτσα κι έπειτα γέλασε δυνατά.

"Λάθος έχεις" έσκυψε στο αυτί μου ο ζωγράφος, "ετούτη εδώ δεν είναι άλλο χρώμα, είναι το μπουκάλι με το διαλυτικό! Μ' αυτήν θα ξεπεράσω την Έλενα. Κι έπειτα... από χρώματα άλλο καλό, όρεξη να υπάρχει!"

*

Έλενα αγαπημένη, τουλάχιστον εσύ είχες πάρει προαγωγή, κοντζάμ χρώμα ήσουν στην παλέττα του μαίτρ. Ενώ η άλλη, ένα ταπεινό, ανώνυμο διαλυτικό...