Κυριακή 28 Ιουνίου 2015

ΔΕΜΠΕΡΔΕΜΙΔΟΥ ΓΕΩΡΓΙΑ " Καϊμάκι "


Ένα σπίτι γεμάτο στιγμές
Ανοίγω την πόρτα
Χαρές και λύπες 
Κρέμονται
Στον ιστό του κύκλου
Αυτή ειναι η φύση μας
Και είδα να πίνουμε μαζί
Εκείνο τον γλυκό βραστό
Ελληνικό καφέ χωρίς καϊμάκι
Η σκέψη μου έπεσε βαριά
Σκάλωμα
Σε ένα τραπέζι σαλονιού
Κοιτά να δεις που και ο πατέρας μου
Έγινε φωτογραφία σαν κορνίζα παλιά
Την τελευταία σου πνοή κρατώ
Σαν φυλαχτό στα ματια της ψυχής μου
Γεωργία Δεμπερδεμίδου






1 σχόλιο:

  1. Υπέροχο!
    Σε κρατώ σαν φυλαχτό στα μάτια της ψυχής μου!
    Έτσι κρατάμε μέσα μας τις μορφές
    που αγαπήσαμε και πάντα θα αγαπάμε!
    Ιερές! Γιατί η αγάπη όταν βρεί γωνιά να φωλιάσει,ριζώνει!

    ΑπάντησηΔιαγραφή