ΘΑΝΟΣ ΖΟΡΜΠΑΣ " METRIST CURSE "

Σε μερικούς ανθρώπους σαν
εμέ του ~πλέριου κάλλους~
με μέγιστη επιείκια
προσφέρθηκε η ζωή,
σαφώς δε με κατέταξε
στους προσφιλείς μεγάλους
μα μήτε με χαράμισε
στου πλήθους τη βοή.

Ακόμα λέω πως με δυό
χαρίσματα προικίζει
τον εκλεκτό της γιο μα ..και
πολύν ασθενικό,
το ενα είναι με χαρά
τη λύπη να ορίζει
και τ’ άλλο στη λύπην αυτή
να βρει το ριζικό.

Μέσ’ απ’ αυτό το πάντρεμα
αν κάποιο του κουσούρι
περπλέκει τη κατάσταση
σε ρού και σε δεινά,
κάποια κατάρα λεν συχνά
αυτός έχει για γούρι
και χέρι κακοσήμαδο
τα νήματα κινά.

Αίνου, πνέμα μοναχικό
ως νοιώθω να με παίρνει
σε δρόμια δύσβατα, δρυμούς
και διάσελα βουνά,
είναι όταν ο ένας με
τον άλλο στίχο δένει
με νόημα λεπτευφυή
στις έννοιες κυβερνά.

Το δάκρυ δύσκολα θα βγεί
απο μέσα προς έξω
σαν να προσμένει κάτιτις
που ψαύω ή κουρταλώ,
για δεν υπάρχει γρίκημα
κακού να μην αντέξω
λες το κακό παρέμεινε
μέσα μου σαν καλό.

Θεωρώ με δέος π’ έσμιξα
το γήρας με το νέο
δε κλαίω, δε λυπάμαι και
δε ξέρω να γελώ,
και ως προς τη παράνοια
συχνάκις παραπαίω,
με βήματ’ απ’ τη λογική
σ’ ένα .. πριν τον τρελό.

Η σκέψη η αιρετική
το ήθος μας μεθάει
και με αυτή μολεύεται
κάθε ψυχή αγνή
καρδιά και νους τι κ’ αν το θες
ποτέ μαζί δε πάει
για δες .. μονάχα η καρδιά
σα νους αυτοκτονεί.

Η κατρακύλα σταματά
στον άγιο τούτο θέρο:
να φυτευτεί στο λογισμό
καθάριο ιδανικό.
Πως θα ξεπλύνω τη ντροπή;
μ’ ένα πιστόλι zero
που θα κεράσει λύτρωση
και τέλος σερνικό ..