Οι ετοιμασίες για το ταξίδι που περίμενε με λαχτάρα τόσο καιρό είχαν τελειώσει. Έριξε μια τελευταία ματιά, δεν ήθελε να ξεχάσει τίποτα. Ήταν πάντα πολύ σχολαστικός, τον ενδιέφερε και η παραμικρή λεπτομέρεια. Σε κάθε ταξίδι η προετοιμασία ξεκινούσε μέρες πριν.
Αυτή τη φορά όμως είχε μια περίεργη αίσθηση ότι κάτι είχε ξεχάσει. Κοιτούσε και ξανακοιτούσε τα πράγματα, ένιωθε ότι κάτι έλειπε.
Φόρτωσε τις βαλίτσες στο αυτοκίνητο και ξαναμπήκε στο σπίτι για να πάρει τον χαρτοφύλακα και το δερμάτινο πανωφόρι του. Είχε μπει η Άνοιξη, αλλά το κρύο κρατούσε ακόμα. «Χαρτοφύλακας, σακάκι, κλειδιά, εισιτήριο», μονολόγησε, καθώς περνούσε μπροστά από τον καθρέφτη. Ασυναίσθητα γύρισε το κεφάλι, ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στο είδωλό του.
«Για πού το βάλαμε; Ήρθε η ώρα;», ακούστηκε μια φωνή. Πισωπάτησε σαστισμένος.
―Δεν είναι δυνατόν! Ποιος μου μιλά; Ποιος είναι; Πού είσαι;
―Εδώ είμαι, ηρέμησε. Δεν μ’ αναγνωρίζεις;
―Ανοησίες, δεν έχω χρόνο για παιχνίδια, σε λίγο ταξιδεύω.
―Μα δεν σ’ εμποδίζω, ποτέ δεν σε εμπόδισα άλλωστε.
«Χα, σιγά να μην με εμπόδιζες. Προφανώς δεν ξέρεις ποιος είμαι εγώ. Ξέρω πού πηγαίνω και τι θέλω από τη ζωή μου. Όταν θέλω κάτι, το παίρνω. Δεν μπορεί να με εμποδίσει κανένας και τίποτα», απάντησε ο Ταξιδευτής κι είχε εκείνο το ύφος του ανθρώπου που νομίζει ότι είναι το κέντρο του κόσμου, εκείνου που γνωρίζει τα πάντα.
«Ξέρεις, πού θα πας; Έχεις γούστο!», είπε και γέλασε δυνατά το είδωλό του.
«Φυσικά και ξέρω πού πάω», είπε βάζοντας το χέρι στη δεξιά τσέπη του δερμάτινου σακακιού του. «Ορίστε και το εισιτήριο μου», του είπε υψώνοντας το.
―Α, γι’ αυτό το εισιτήριο λες!
«Βεβαίως, ποιο άλλο;», του είπε με έντονο ύφος. «Δυστυχώς δεν έχω πολύ χρόνο. Πρέπει να σ’ αφήσω», είπε κοιτάζοντας συγχρόνως το πανάκριβο ρολόι PatekPhilippe, με τη μαύρη πλάκα.
«Δεν έχεις να πας πουθενά!», του απάντησε το είδωλο με αυστηρό ύφος. Γέλασε ειρωνικά και του έδειξε το εισιτήριο.
«Ορίστε, το βλέπεις; Φυσικά και θα πάω! Μα τι κάνω;», αναρωτήθηκε. «Μιλάω και μάλιστα δίνω εξηγήσεις, σε ποιον; Σ’ ένα είδωλο; Κάτι έχω πάθει, δεν εξηγείται διαφορετικά. Μόλις επιστρέψω από το ταξίδι, θα επισκεφτώ σίγουρα τον γιατρό».
«Λοιπόν, θα σου αφιερώσω δυο λεπτά, πριν φύγω», είπε δίχως να μπορεί να εξηγήσει, γιατί συνέχιζε αυτή την παρωδία.
―Σου είναι αρκετά;
Το είδωλο τον κοιτούσε χωρίς να μιλά.
«Γιατί σιωπάς; Το ξέρεις ότι με καθυστερείς; Σου είπα ότι έχω ταξίδι να κάνω, κι εσύ δεν μιλάς. Εμπρός λοιπόν, σ’ ακούω. Ο χρόνος σου αρχίζει από τώρα», του είπε με ύφος.
Το είδωλο απάντησε με σταθερή φωνή. «Γι’ αυτό το ταξίδι είμαι εδώ, θα το κάνουμε μαζί»
«Η υπομονή μου έχει αρχίσει να εξαντλείται. Και για να έχουμε καλό ερώτημα, γιατί εμφανίστηκες τώρα, και μάλιστα λίγο πριν φύγω; Τι ζητάς από εμένα;», είπε βάζοντας το χέρι στην τσέπη του σακακιού, ψάχνοντας την κόκκινη κασετίνα με την όμορφη ξανθιά στη φωτογραφία. Είχε ανάγκη για ένα τσιγάρο. Santé, άφιλτρα, η αιτία για τον κίτρινο λεκέ, που είχε στο δάχτυλό του.
«Δεν νομίζω ότι σου χρειάζεται τώρα αυτό», του είπε το είδωλο.
―Γιατί όχι; Θέλω να κάνω ένα τσιγάρο, βρε αδερφέ, το έχω ανάγκη. Σιγά να μην σου δώσω και λογαριασμό. Άλλωστε τα δυο λεπτά έχουν περάσει, πρέπει να φύγω.
«Που θέλεις να πας;», ρώτησε το είδωλό του.
―Τι ερώτηση είναι πάλι αυτή; Σου έδειξα το εισιτήριο! Δε σε καταλαβαίνω, έχω μπερδευτεί.
«Θα λυθούν όλες οι απορίες σου, έχε υπομονή», του απάντησε ήρεμα το είδωλο.
―Πες μου τι γράφει; Ποιος είναι ο προορισμός; Κοίταξε το με προσοχή και πες μου.
Άνοιξε το εισιτήριο, ήταν σίγουρος γι’ αυτό που θα έβλεπε. Έψαξε να βρει που γράφει τον προορισμό, μα δεν έβρισκε τίποτα!
―Πώς είναι δυνατόν; Γιατί δεν γράφει;
―Προορισμό δεν έχει, ώρα αναχώρησης όμως γράφει, σωστά;
«Σωστά», ψιθύρισε, καθώς λίγες σταγόνες ιδρώτα γυάλιζαν στο μέτωπό του, ενώ μια αδιόρατη ανατριχίλα διαπερνούσε την ραχοκοκαλιά του.
―Με ρώτησες γιατί εμφανίστηκα τώρα. Ήρθα λοιπόν την ώρα που γράφει το εισιτήριό σου. Είσαι έτοιμος; Σε λίγο φεύγουμε.
―Θα φύγουμε; Και πού θα πάμε; Ανησυχώ.
«Εκεί που θα πάμε, δεν υπάρχει κανένας λόγος ανησυχίας», απάντησε το είδωλο ήρεμα.
Ο Ταξιδευτής άρχισε να φοβάται, να ανησυχεί. Τι γίνεται τώρα. Μήπως δεν κατάλαβε καλά; Κοίταξε τις αποσκευές του, όλες τοποθετημένες αρμονικά η μία δίπλα στην άλλη. Όλα ήταν σε τάξη! Όλα εκτός από το μυαλό του, που στριφογύριζε σαν σβούρα. Κούνησε το κεφάλι του δεξιά, αριστερά, με την ελπίδα να συνέλθει από το σοκ! Το βλέμμα του απέφευγε να κοιτάξει τον καθρέφτη.
Άκουσε τη φωνή να του λέει: «Τι έπαθες τώρα;»
Σήκωσε δεξιά το κεφάλι, όλη η έπαρση, η αλαζονεία και το υπέρμετρο ΕΓΩ του είχαν αποδεκατιστεί. Κοίταξε με φόβο το είδωλό του στον καθρέφτη.
―Έχουν κοπεί τα πόδια μου, μ’ έχει κυριεύσει ο φόβος. Σκέφτομαι που θα πάω. Τι θα συναντήσω εκεί. Έχω αρχίσει να παγώνω, ξαφνικά δε νιώθω το σώμα μου. Τι μου συμβαίνει;
«Λογικό και σωστό», απάντησε το είδωλο. «Αφέσου! Σε λίγο δεν θα αισθάνεσαι τίποτα»
―Μια λάμψη με πλησιάζει, έχει τόσο πολύ φως εδώ. Από πού έρχεται όλο αυτό το φώς;
Δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια του. Έκλαιγε δυνατά, με λυγμούς. Έκλαψε όπως δεν είχε κλάψει ποτέ στη ζωή του. Η φωνή τον ρώτησε: «Γιατί κλαις;»
Ανάμεσα στους λυγμούς, απάντησε μια φωνή που ερχότανε από το φως: «Όλη μου η ζωή περνά μπροστά από τα μάτια μου. Οι άνθρωποι, που αγάπησα και οι άνθρωποι που πλήγωσα. Όλες μου οι στιγμές. Η οικογένεια μου, γάμοι, απώλειες, χωρισμοί»
―Η ζωή που έζησες ήταν μία ευκαιρία. Σκέψου με τι την εμπλούτισες, πως επέλεξες να την ζήσεις.
―Αναζήτησα πλούτο, καριέρα, δόξα, έρωτες. Κυνήγησα την ευτυχία στην άλλη άκρη του κόσμου. Έκανα αμέτρητα ταξίδια, οδήγησα ακριβά αυτοκίνητα μήπως την προφτάσω, αφέθηκα σε έρωτες, χόρεψα, ήπια. Μεθυσμένο και μόνο με βρήκε το πρώτο φως του ήλιου. Η αναζήτηση του εφήμερου πλούτου με οδήγησε στην εσωτερική μου φτώχεια. Τι έχω κάνει, πόσο λάθος ήμουν. Πώς μπορώ να επανορθώσω;
«Είσαι σίγουρος γι’ αυτό; Ξέρεις πόσες φορές υποσχέθηκες, μα ούτε μια από αυτές , δεν τήρησες την υπόσχεσή σου;», απάντησε ήρεμα η φωνή.
―Όχι μπορώ να επανορθώσω, είμαι σίγουρος, σου υπόσχομαι ότι θα αλλάξω, θα γίνω καλύτερος.
Το είδωλό του τον κοίταξε κι ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλό του.
―Ποτέ δεν είναι αργά να ρωτήσεις τον εαυτό σου: «Είμαι έτοιμος να αλλάξω τη ζωή που ζω; Είμαι έτοιμος ν’ αλλάξω μέσα μου;» Υπάρχει μόνο ένας τρόπος να αναγεννηθείς σε μια νέα ζωή: Να πεθάνεις πριν τον θάνατό σου!
Ιστίου Τόπος,Δημιουργική Γραφή με τη Σοφία Νινιού
Ο διαδικτυακός αυτός τόπος δημιουργήθηκε για να φιλοξενεί τα κείμενα, που μέσω του μαθήματος της δημιουργικής γραφής, που διδάσκω, εμπνεύστηκαν και έγραψαν οι εκπαιδευόμενοι.
Αφορμή στάθηκε η συνεργασία μου την Άνοιξη του 2015 με τα Κέντρα Δια Βίου Μάθησης των Δήμων
Μοσχάτου-Ταύρου
Καλλιθέας
Αλίμου
Στο χώρο όμως αυτό φιλοξενούνται και τα κείμενα φίλων, που εξ αποστάσεως συμβουλεύω και διδάσκω.
Επέλεξα το μάθημα αυτό, γιατί πιστεύω στην απελευθερωτική του επίδραση στην ψυχή του ανθρώπου, γιατί τον εισάγει στην Τέχνη και του ανοίγει δρόμους στην έκφραση των συναισθημάτων του και στη διατύπωση της σκέψης του.
Σοφία Νινιού
https://sites.google.com/site/istioutopos/home
Μοσχάτου-Ταύρου
Καλλιθέας
Αλίμου
Στο χώρο όμως αυτό φιλοξενούνται και τα κείμενα φίλων, που εξ αποστάσεως συμβουλεύω και διδάσκω.
Επέλεξα το μάθημα αυτό, γιατί πιστεύω στην απελευθερωτική του επίδραση στην ψυχή του ανθρώπου, γιατί τον εισάγει στην Τέχνη και του ανοίγει δρόμους στην έκφραση των συναισθημάτων του και στη διατύπωση της σκέψης του.
Σοφία Νινιού
https://sites.google.com/site/istioutopos/home
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου