Μαρία Παπαδοπούλου "Μάνα-γιαγιά"

 

Πίνακας Γ ιακωβίδης

Άνοιξε το συρτάρι και μια αγαπημένη μορφή ξεπήδησε μέσα από μια κιτρινισμένη φωτογραφία , η γιαγιά της ή αλλιώς η Μάνα της.Σκούπισε τα μάτια και άφησε τη μνήμη να τρέξει πίσω , σε 'κείνα τα χρόνια που ήταν παιδί ακόμα και η γιαγιά μια πανέμορφη αφράτη γυναίκα , με δέρμα ολόλευκο και ελαφρώς γκρίζα μαλλιά πιασμένα κότσο.

Εικόνες από το παρελθόν ξεχύθηκαν μπρος στα μάτια της.Περίπατοι χεράκι χεράκι πιασμένες στην παραλιακή τραγουδώντας τον γαιδαράκο με τα μεγάλα αυτιά , το φεγγαράκι κι άλλωτε με παγωτό χωνάκι να πασαλίβονται και να γελούν.
Αγκαλιάσματα ξάπλα στο ίδιο κρεββάτι και αφηγήσεις παραμυθιών για βασιλοπούλες και βασιλόπουλα , για μάγισσες και νεράιδες και πολλούς άλλους ήρωες που έκαναν το προσωπάκι της πότε να λάμπει από χαρά και ποτέ να σκοτεινιάζει από θυμό ή φόβο.
Η πρώτη  μέρα του μήνα ήταν κάτι σαν γιορτή , μέρα πληρωμής της σύνταξης.Την έντυνε , της έπιανε τα μαλλάκια της κοτσιδάκια με λαστιχάκια μαργαρίτες και ξεκινούσαν για την τράπεζα.Μόλις απομακρύνονταν από το ταμείο η γιαγιά άνοιγε το μαντηλάκι της έβαζε τα χάρτινα νομίσματα μέσα του και τα κέρματα τα έριχνε στη τσέπη του φουστανιού της.Στην επόμενη στροφή μέσα σ'ένα στενό δρομάκι την εγγονή την περίμενε η έκπληξη του μήνα , ήταν το τυροπιτάδικο του κυρ-Παναγιώτη.
Τα χειμωνιάτικα βράδια καθόταν μπροστά στη ραπτομηχανή της κι έραβε φορώντας τα γυαλάκια της κι άλλωτε έπλεχε με το βελονάκι της εσάρπες , μαξιλαράκια , κουβέρτες.Χρυσά τα χεράκια της , όλα τα έφτιαχνε τέλεια.
Τα λουλούδια στο μπαλκόνι της ήταν όλα φυτεμένα από αυτήν , πολύχρωμα κι ευωδιαστά όπως η ψυχούλα της.
Όταν η θύμηση όμως έφτασε στην αντίστροφη μέτρηση της ζωής της ο νους αρνήθηκε  και σταμάτησε εκεί , εκεί που το τελευταίο βράδυ πριν το κακό , κάθονταν στον καναπέ και την μάθαινε να κεντάει.Το πρώτο μαξιλαράκι που κέντησε η εγγόνα , της το έβαλε κάτω από το κεφαλάκι της στο κρεββάτι του νοσοκομείου........ήταν μόλις 6 χρονών όταν την "έχασε" ...............