Γιώργος Τζιάς " Ο Ποιητής"

Κοπάδι ανέμελο τριγύρω μου οι λέξεις.
Άγριο μελίσσι αχόρταγο ̇
εικόνα αναγέννησης
στης κουτσουπιάς τον άναρχο ανθό.
Μπουμπούκι ανήμπορο τα γράμματα.
Κύτταρα ζωτικά της γλώσσας ̇
χρώματα κι ευωδιές μου
με χάρη άτακτη στα φύλλα αραδιασμένα.
Κανόνες σύνταξης διαχρονικού της φύσης λεξικού.
Πρωτογενή δοκιμασμένα υλικά
στης ιστορίας
το δαιδαλώδες καθημερινό περπάτημα.
Υποχρεωτική προπατορική εντολή μάθησης.
Με της ψυχής το νοητό το χέρι
τολμώ μ’ αυθάδεια περισσή
στης φαντασίας ν’ ακροβατώ τ’ ανεξερεύνητα λιβάδια.
Παιάνες αναγγέλλουν του καρπού την ωρίμανση.
Με ευλάβεια σκύβω μαζεύοντας τις λέξεις
μοναχικά παραπονεμένα
αρχαία γράμματα τρυγώ.
Στρωμένο το τραπέζι της γνώσης αναμένει.
Αχόρταγα γεύομαι οσμές
χάνομαι στη μαγεία των χρωμάτων
ρουφώ λαίμαργα την αέναη περιπλάνηση τους.
Πατρική εντολή η συνέχεια στο παιχνίδι των λέξεων.
Στου νου τ’ απόκρυφο εργαστήρι
μ’ εργαλεία από μνήμες προγονικές
στίχους για μας, για σένα Άνθρωπε με κόπο μαστορεύω.
Χρέος ανεξόφλητο στο δύσκολο εγώ μας.
Στίχους πολλούς και ποιήματα και φράσεις
λίπασμα πιστεύω ανόθευτο
γνώσης τροφή στον οργασμό της φύσης.

(γιώργος θ. τζιας, ανέκδοτο)