....εκεί που
ανέμιζα ένα ολόλευκο
όνειρο
φύσηξε
ψεύδος
κλείνοντας
βίαια
κάθε σχισμάδα
αφήνοντας
απλωμένα τα χέρια
φτερά παράκλησης
για την
επανάληψη
σε όριο χαράδρας
άπλωσα
σε στάση ευσταυρωμένου
τις ανοιχτές παλάμες μου
να συλλέξω
τα κοράλλια
των δακρύων
σκαλίζοντας
νέο βηματισμό
σε ολόλευκο
τάπητα
........
ασάλευτα
τα όνειρα
καραδοκούν
ουρλιάζοντας
μέσα στην αιώνια
σιωπή τους....
π.γ. (20/4/2013, καθώς γέρνει το δειλινό)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου