Ράινερ Μαρία Ρίλκε «Η ανάσταση του Λαζάρου»

Giotto - Raising of Lazarus

Για τον ένα, λοιπόν και για τον άλλο,/ 

χρειάστηκε αυτό. Γιατί, σημάδια, βλέπεις,

που να  φωνάζουν μόνα τους, χρειαζόνταν./ 

Μα, ονειρευόταν, οι Μαρίες και οι Μάρθες

θα ‘πρεπε ν’ αρκεστούν και να εννοήσουν,/

 ότι μπορούσε. Μα δεν το πίστευαν,

κι όλοι έλεγαν: Τι έρχεσαι, Κύριε, τώρα;/ 

Και, τότε, πήγε, το Απαγορευμένο

να πράξει στην ειρηνεμένη φύση:/

 Καταγαναχτισμένος. Για τον τάφο, ρώτησε,

με κλειστά, σχεδόν, τα μάτια,/ 

Πονούσε. Πώς κυλούσαν τα δάκρυά του,

τους φάνηκε, και σπρώχνονταν κοντά του/ 

γιομάτοι περιέργεια. Μα ως και ο δρόμος

του ‘ταν πολύς και, εκείνο, του φαινόταν/ 

σαν πείραμα, που με τη φρίκη παίζει, -

και μια αψηλή φωτιά ξέσπασεν, αίφνης,/

 μέσα του – τέτοια αντίρρηση, για κάθε

μια διάκριση που κάνουν για τη ζωή τους/ 

ή για το θάνατό τους, ώστε, εκείνη

η αντίρρηση, για κάθε ζυγό, εγίνη/

 μόνο έχθρα, τη στιγμή, που, βραχνιασμένα,

τους πρόσταζε: Κυλήστε την πέτρα!/ 

Πώς θα βρόμαγε πια (γιατί, η τετάρτη

μέρα ήταν) μια φωνή ‘πε, – όμως εκείνος,/ 

παιδεμένος στεκόταν, κι ήταν, όλος,

γιομάτος απ’ την κίνησην εκείνη,/ 

που μέσα του υψωνόταν, και βαρύ,

πολύ βαρύ, του ανύψωνε το χέρι -/ 

(ποτέ πιο αργά ένα χέρι δεν υψώθη

κι ούτε θα υψωθεί πια, απ’ το χέρι εκείνο),/ 

ώσπου λάμποντας, στάθηκε στον αέρα

και, πάνω, κει, σύρθηκεν ως τα νύχια:/ 

τώρα, τον πήρε η φρίκη, τι, θα θέλαν

όλοι οι νεκροί, από τον απομυζημένο/ 

τάφο, να ρθούνε πίσω, ξεπετώντας

σάμπως νύμφες εντόμων, απ’ το στρώμα/ 

της οριζόντιας θέσης τους – μα Κάτι

μόνο, ύστερα, λοξά στη μέρα, εστάθη,/ 

κ’ είδαν, πως η ακαθόριστη κι αβέβαιη ζωή,

στην αγορά το πήρε πάλι.

(Ρ. Μ. Ρίλκε, Ποιήματα, εκδ. Σ. Ι. Ζαχαρόπουλος, μτφ. Άρη Δικταίου)

 ΠΗΓΗ http://itzikas.wordpress.com/