Μαρία Παπαδοπούλου "Δεν είμαι από ατσάλι..."

Παλεύεις να βρεις τη θέση σου στη ζωή.
Πατάς γερά στα πόδια σου (νομίζεις)
Στην ουσία σέρνεσαι , αλλά μόνο εσύ το γνωρίζεις , μόνο εσύ ξέρεις τι κουβαλάς μέσα σου.
Το 'χεις καλά κρυμμένο.Φοβάσαι , δε θέλεις να δουν οι άλλοι την πίκρα , το μίσος την αδυναμία σου.
Για τους άλλους είσαι ατσάλι (κράμα σιδήρου-άνθρακα).'Ετσι σε βλέπουν (νομίζουν).
Ο άνθρακας σου μαυρίζει το μέσα σου , ο σίδηρος απλά βιτρίνα.Δεν το βλέπουν , το κρύβεις.Γελάς (μέσα σου κλαις).
Συνεχίζεις να σέρνεσαι , δεν έχεις άλλη επιλογή.Εγκλωβισμένος , ματώνεις , ανασαίνεις βαριά.
Πετάγεσαι στον ύπνο σου ιδρωμένος.Τ' όνειρο είπε ότι ο άνθρακας μεταμορφώθηκε σε διαμάντι.Τρομάζεις.Δεν ξέρεις αν το θες.
Ακόμα και η χαρά σε τρομάζει.'Εχεις χάσει.Έχεις χαθεί μέσα στους φόβους σου.
Σκιές , οράματα.ΟΧΙ , ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΑΛΛΟ.ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ.ΑΡΚΕΤΑ.ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ.ΔΕΝ ΣΑΣ ΑΝΤΕΧΩ.
Υποφέρω.Ανθρακας.Διαμάντι.Εφιάλτες όλα.
Το κενό , το άδειο , το χάος , μόνο αυτά δε με τρομάζουν.Όχι άλλα ψεύτικα χαμόγελα , όχι άλλο σκύψιμο.Βαρέθηκα.
Θέλω να σηκωθώ.Ν' ανυψωθώ.Πάρτε από τα πόδια μου το ατσάλι.
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΑΤΣΑΛΙ.ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΜΑΙ.ΛΥΓΙΖΩ.ΠΟΝΑΩ.ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ.
Που πήγαν τα διαμάντια..??....χαχαχαχαχαχαχαα
Κανείς από ατσάλι.....ΟΛΟΙ ΑΝΘΡΑΚΕΣ..!