Ο Ολεθρος του καθρέπτη
Χάθηκα στον κόσμο μου
κοιτάζοντας το μέλλον μου
σταλαγματιές ονείρων τα θέλω μου
κοίταζα και ξανά κοίταζα πίσω
όλα ήρεμα
Το γρασίδι μύριζε ζωή
ο ήλιος έδινε ζωή
οι άνθρωποι δημιουργούσαν ζωή
το μπρός τι έγινε ;
Απροστάτευτος κατάντησα
και ας με αγαπούσαν τόσοι
κλαίω χωρίς να απλώνεται ένα χέρι
εκτός και ζητήσει κάτι
όχι για να με σκουπίσει
Τα λάθη ασήκωτα έγιναν
για τους ανθρώπινους ώμους μου
λύγισαν τα γόνατα στο πόνο των ματιών μου
Ξυπόλητος στις πέτρες περπατώ
γδέρνεται το δέρμα μου
αίμα δεν στάζει
αυτό έγινε δάκρυα όταν στέρεψαν τα άλλα
ανοίγω το στόμα να φωνάξω έλεος
και βγαίνει χολή
άραγε θα έρθει η ανάσταση ;
Πάντα ανάποδα ο καθρέπτης
δεν μπορώ να δώ το μπρός
μαντεύω τα αφανέρωτα
οι πληγές μνημείο του μέλλοντος θα γίνουν
εσύ πονάς ;
Θάνατος άταφος η μέρα
μαύρος ο ήλιος άκαυτος
πίσσα η νύχτα κολλάει ο πόνος
η τύψεις με ριζώνουν στα λάθη μου
πως με κατάντησες άγονο σπέρμα
Θα ζήσω δεμένος
ασάλευτος
μαύρα όνειρα
περιμένω την σειρά μου
ατελείωτος Γολγοθάς
θα σβήσω πριν φτάσω
με αχρησιμοποίητα καρφιά
ανάσταση δεν έρχεται
Φωνάζω να φύγουν από εμένα οι ανάσες
πάρτες και κάντες εκπνοή
ζήσε ακόμη λίγο
τουλάχιστον σκέπασε με
τα ζώα καραδοκούν
Σε φιλώ και δανείζομαι λίγο αγάπη
θέλω να γελάσω
για να πάψεις να κλαίς
σ' αγαπώ ζωή
μα σε απάτησα με τον θάνατο
Φταίω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου