ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΛΟΓΡΑΤΟΣ - ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Ο Γιώργος Καλογράτος γεννήθηκε στο Μαρούσι Αττικής στις 17/09/1980.
Είναι απόφοιτος δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (Λυκείου).
Ασχολείται ερασιτεχνικά με τη λογοτεχνία γράφοντας ποιήματα.

Όταν πρωτοξεκίνησε να γράφει  υπέγραφε ως "Κυναίγειρος" λόγω της αγάπης του  για τον ήρωα.

                                                          ΤΟΝ ΚΑΘΑΡΟ ΟΥΡΑΝΟ...

 

 Τον καθαρό ουρανό
και τον ήλιο αγαπώ
πιότερο απο έναν άνθρωπο. Απο τη σκέψη μου, που χάνονται όλα, κράτησα την αλήθεια και στη χάρισα. Κάτω απ' τον καθαρό ουρανό και τον ήλιο π' αγαπώ...

                                          

                                              ΔΕ ΘΑ ΠΑΡΩ ΤΙΠΟΤΑ ΜΑΖΙ ΜΟΥ...

Δε θα πάρω τίποτα μαζί μου,
κι εσένα θ' αφήσω για λίγο μοναχή...
Γιατί είναι κάτι βουνά που πρέπει μόνος ν' ανεβώ, κι αν είμαι τυχερός τη δικιά μου κορυφή να βρώ.
Δε θα πάρω τίποτα μαζί μου, κι εσένα θ' αφήσω για λίγο μοναχή...
Γιατί είναι κάτι θάλασσες που πρέπει μόνος να πνιγώ, κι αν είμαι τυχερός στη δικιά μου ακτή να βγώ.

                               Η ΜΟΙΡΑ ΤΟΥ ΑΛΗΘΙΝΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

 

Κάπου εκεί, παράμερα,
ο Υιός της σιωπής, με το
σφραγισμένο του στόμα, κοιτούσε με απορία΄

  τον κόσμο να περνάει,

  το χρόνο να σκορπάει,

  και το θαύμα της ζωής

  να αιμορραγεί, απο την

  μεταχείριση που του γίνεται

  απο τους ανθρώπους.

  Ήταν τότε που γεμάτη πληγές

  η καρδιά του - Μελαγχολική

  πορφύρα - έσταζε το αίμα του΄

  Τότε ήταν, που με το αίμα της

  καρδιάς του, έγραψε τον επίλογο

  στο τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου του :

  Τη μοίρα του αληθινού Ανθρώπου.

                                                             ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΟΡΤΑ

 

Την πόρτα αφήνω πάντα ανοιχτή
ποιός άραγε να μπεί,
και τι, αλήθεια να μου κλέψει ;
Τέσσερις τοίχοι μείνανε κάθε δωμάτιο και μια πληγή. Ακολούθησε τα δάκρυα και το αίμα που δε λέει να στεγνώσει. Μα κάνε γρήγορα, γιατί όταν γυρίσω δε θέλω κανένα ν' αντικρύσω...
Την πόρτα αφήνω πάντα ανοιχτή ποιός άραγε να μπεί, και τι, αλήθεια να μου κλέψει ;

                                                 

                                                       

                                         

                                                 ΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ

 

Το χιόνι σκέπασε τα ίχνη σου
κ' εγώ παλεύω να σε βρώ μέσα στο πυκνό χιόνι
που πέφτει, μια μέρα του Δεκέμβρη. Όλα μου τα δώρα σε περιμένουν κάτω απο το στολισμένο μου δέντρο που χρόνια το ετοίμαζα κι ας μην περίμενα κανένα. Ξέρω, θα γυρίσω στο σπίτι, η φωτιά στο τζάκι θα 'χει σβήσει, κι απ' το σπασμένο μου τζάμι ο αέρας θα σκορπίζει τις στάχτες μου. Δε σε βρήκα μέσα στο πυκνό χιόνι που πέφτει, μια μέρα του Δεκέμβρη...
                                                                                                                   

                                                                ΙΣΩΣ ΝΑ ΕΣΦΑΛΑ...

 
Ίσως να έσφαλα κοιτάζοντας
τα σμαραγδένια σημάδια.
Αχ αυτή η συστολή που με χαρακτηρίζει και τη ζωή μου μηδενίζει. Αυτή η φρίκη με ταλανίζει, η αλήθεια σας με συνθλίβει, το ψέμα σας με καταθλίβει... Πείτε μου, χωρίς ενδοιασμούς, το νόημα της ζωής σας, να βγεί, και να χλεύασει τα όνειρα μου.

                                                                

                                ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΚΟΙΜΗΘΩ
 

Θέλω να κρυφτώ,
μα το φώς της μέρας
με προδίδει. Καλώ τη νύχτα... Στη σιωπή, στο σκοτάδι τον εαυτό μου να βρώ. Κάτω απο τ' αστέρια, ειμαι τόσο μοναχός, κάτω απ'το φεγγάρι, δεν υπάρχω! Ψυχή μου... Φιλώ τις πληγές σου λίγο πριν κοιμηθώ...

                                                        ΜΙΣΟ ΦΕΓΓΑΡΙ...
 

Μισό φεγγάρι ,απόψε
με κέρδισε το νόημα ,
η αίσθηση π 'αφήνεις.
Οι μέρες σ 'αφήσανε μισό , παρηγοριά να μου γίνεις , έτσι και στέκεσαι χλωμό...

 

                                                                ΤΟ ΠΙΣΩ ΔΩΜΑΤΙΟ
 

Αρέσουν τα ανοιχτά παράθυρα , τα ζεστά
παραθύρια που οδηγούν στο ακτινωτό ,
υπέρλαμπρο στέμμα του θεού ήλιου. Μα , το πίσω δωμάτιο η υγρασία το πνίγει , πόσα δάκρυα του έδωσαν να έχει να θυμάται πόσους στεναγμούς , ανομολόγητους σπαραγμούς κάθε βάρος και μια ρωγμή στο σοβά. Καθώς ιερό και σκοτεινό , τα βράδυα καρτερεί , μια θέση έστω προσωρινή στον ήλιο.-

                                                                    ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΙ...

Που είστε εσείς αγαπημένοι ,
που θάφτηκαν οι κόποι σας ;
Ακούω τον ήχο αξίνας να σπάει τον βράχο πέρα και πίσω απο τον μελανό δρόμο σας. Σας δόθηκε παράταση ζωής , την αγωνία σας να παύσει , μα δεν σας φτάνει. Αλυσοδεμένοι όπως είστε , κάθε σκίρτημα και μια πληγή στο λαιμό σας. Μα ξεκινήσατε αθώοι , κι αγνοί παραμένετε, χωρίς κόπο και βάσανο ωραίοι. Σε πείσμα των καιρών η αγκαλιά σας λουλούδια φέρει και τα δίνει του κάθε πρόθυμου να νοιώσει...

 

  Όλες μου οι αλήθειες είναι πικρές ,γι'αυτό και το γλυκό ηλιοβασίλεμα μου φαίνεται ψέμα...
ΚΥΝΑΙΓΕΙΡΟΣ Γ.Κ.

Η ποίηση του Γιώργου είναι πηγαία και καθολου "ερασιτεχνική"( ο χαρακτηρισμός είναι δικός του).  
Τα ποιήματά του ,γεμάτα αγάπη για τη ζωή και τη φύση (Κάτω απ' τον καθαρό ουρανό και τον ήλιο π' αγαπώ...)  κρύβουν  μια σπάνια ευαισθησία
(Τέσσερις τοίχοι μείνανε
κάθε δωμάτιο και μια πληγή.
Ακολούθησε τα δάκρυα και
το αίμα που δε λέει να στεγνώσει.
Μα κάνε γρήγορα, γιατί όταν
γυρίσω δε θέλω κανένα ν' αντικρύσω...).
Στίχοι  γεμάτοι έρωτα
(Όλα μου τα δώρα σε περιμένουν
κάτω απο το στολισμένο μου δέντρο
που χρόνια το ετοίμαζα) 
αγώνα για ένα καλύτερο αύριο 
(Γιατί είναι κάτι βουνά
που πρέπει μόνος ν' ανεβώ,
κι αν είμαι τυχερός
τη δικιά μου κορυφή να βρώ.)

  αλλά και παραίτηση καμμιά φορά     

(Ψυχή μου...
Φιλώ τις πληγές σου
λίγο πριν κοιμηθώ...).

Και τελειώνοντας να επισημάνω ότι  ενδοκόπηση και η εξομολόγηση είναι βασικά  στοιχεία της ποίησης του Γ Καλογράτου

 (Ίσως να έσφαλα κοιτάζοντας
τα σμαραγδένια σημάδια.
Αχ αυτή η συστολή που με χαρακτηρίζει
και τη ζωή μου μηδενίζει.)