Μαρία Παπαδοπούλου " Γυναίκα "

Έλεγε θα τα καταφέρει κι αυτόν το χειμώνα , το πίστευε μέσα της.Γιατί φέτος ήταν αλλιώς , είχε δυο ανθρώπους πλέον κοντά της , να στηρίζεται , να της επιβεβαιώνουν την ύπαρξή της.
Ολημερίς να εργάζεται , να παλεύει και το "εμπόδιο" να διπλώνεται συνεχώς στα πόδια της.Και τότε ο θυμός δυνάμωνε και ξεσπούσε σε αναφιλητά , θυμόταν τα λάθη της κι έψαχνε απεγνωσμένα τριγύρω της , ένα σφουγγάρι , ένα πανί , να τα σβήσει αν ήταν δυνατό με μια κίνηση...μάταια.
'Υστερα σκούπιζε τα μάτια , τα σφάλιζε σφίγγοντας τα βλέφαρα κι έπλαθε με το νου μέρη όπου ήθελε να ζει , να υπάρχει , με τους ανθρώπους που έχει στην καρδιά της.Αυτόν τον τρόπο είχε βρει για να γαληνεύει τη φουρτούνα που της έπνιγε το είναι της.
Πέρασε ο χειμώνας , ήρθε η άνοιξη κι αυτή ακόμα εκεί στο ίδιο πρόγραμμα ζωής , που μισεί , που την πνίγει.
Παλεύει , ψάχνει να βρει το πέταγμά της.Αλλά οι υποχρεώσεις , σαν αλυσίδες , την κρατούν καρφωμένη στη "γη".
Δεν έχει πάψει , όμως , να ελπίζει.Είναι οι μέρες , εκείνες , οι δικές της , που της δίνουν φως , ζεστασιά , που επουλώνουν τα τραύματα της ψυχής της.Οί μέρες εκείνες που την κάνουν να νιώθει άνθρωπος και όχι αντικείμενο , γυναίκα και όχι εργαλείο.
Οι μέρες αυτές είναι που της δίνουν δύναμη να συνεχίσει να παλεύει και ν'αποζητά μ' αισιοδοξία το αύριο που θα την κάνει να πετάξει , ξανά , ψηλά.
Και συνεχίζει..........
Μ.Π.