Το ξενοδοχείο που συνήθως βρίσκονταν μόνοι, έκλεισε. Ένα από τα έκτακτα μέτρα ανάγκης κατά της πανδημίας κι αυτό. Για την περίπτωσή τους μόνο ο ξενοδόχος γνώριζε. Είχε σταμπάρει τα πρόσωπά τους δηλαδή. Ίσως και κάποιος περίεργος γείτονας ή μια κουτσομπόλα γειτόνισσα γνώριζαν για την μικρή μέχρι σήμερα ιστορία των σμιξιμάτων τους.
Παρά τις απαγορεύσεις, παρά τις συμβουλές των φίλων. Δευτέρα ή Τετάρτη πήγαιναν στο ραντεβού τους, για να ζήσουν έρωτα παθιασμένο, δίχως αύριο, να χαθούν ο ένας στο κορμί του άλλου με σκοπό να περιπλανηθούν σε δαιδαλώδεις στοές ηδονής, αφού ανταλλάξουν φιλιά μακρόσυρτα. Ακόμα και εκεί που για λίγο τα αντέχεις, ώσπου να δραπετεύσεις πριν της ώρας σου από το ερωτικό παιγνίδι. Έτσι, ζώντας αυτή τη λατρευτική λειτουργία στο ανθρώπινο, θνητό κορμί τους, εκεί όπου παρ' όλ' αυτά ο Θεός κατοικεί, πίστευαν ότι θα φέρουν τη Λαμπρή, στην καρδιά αυτής της φόνισσας, ατέλειωτης, μεγαλοβδομάδας.
Και ήταν πολύ σκληρή αυτή η μεγαλοβδομάδα. Χωρίς προσμονή για τη μέρα της σούβλας, τη μέρα του κλαρίνου και του τσάμικου, του καθαρού αέρα στην ύπαιθρο, τη μέρα των κόκκινων σπασμένων αυγών, τη μέρα που η πέτσα του αρνιού έχει την τιμητική της. Τη μέρα που κρασιά και τσίπουρα, ρέουν γουργουρίζοντας, και σχηματίζουν ρυάκια δροσίζοντας κορμιά και τοπία άνυδρα, ξερικά σαν το τοπίο το αττικό.
Γιατί εδώ στην Αθήνα σχεδίαζαν να κάνουν ανάσταση. Μαζί. Μια βραδιά που στο δρόμο θα μύριζε αγιόκλημα, γιασεμί και άρωμα σάρκας ξεσηκωμένης.
Θα ακουγόταν το "Χριστός Ανέστη" κι εκείνος θα την έσφιγγε στην αγκαλιά του και θα της έδινε ένα φιλί τόσο βαθύ και ερωτικό που θα έπαιρνε φωτιά η μακριά γενειάδα του ιερέα και θα κοκκίνιζαν τα εξαπτέρυγα, σαν πυρωμένα για ώρα πολλή.
...
Στο μεταξύ, η αρρώστια είχε για τα καλά εγκατασταθεί στην πόλη. Το βράδυ την ένιωθες παντού. Να κολλάει στα τζάμια και να κρέμεται από τους φανοστάτες που, πριν, εξασφάλιζαν ικανοποιητικό δημοτικό φωτισμό στην πόλη. Τώρα, την φώτιζαν με θολούρα και αβεβαιότητα, παραμορφωμένη μέσα στην υγρασία της. Εκατοντάδες οδηγίες, αντισηπτικά, μάσκες και γάντια, εικονίτσες, μετάνοιες στο βωμό της προφύλαξης από τον γλιτσερό ιό, την πρασινοκίτρινη αρρώστια. Και σαν άδικη ανταμοιβή γι’ αυτή την προσπάθεια ερχόταν η ίδια η αρρώστια να αφήσει τα σιχαμένα αυγά της πάνω στους ανθρώπους.
Προχτές, να, ο γείτονας ο Λευτέρης έφυγε κακήν κακώς χτυπημένος από τον killer-b21 τον ιό που σπέρνει το θάνατο. Δεν πρόλαβε να κάνει και πολλά πράγματα από αυτά που είχε προγραμματίσει για τις τελευταίες μέρες της ζωής του, μη ξέροντας ότι θα είναι τέτοιες.
Δεν πρόλαβε να χαθεί με τη σύζυγό του σε ένα ερωτικό στρόβιλο πάθους μέσα σε βαριές ανάσες, γέλια ή αναφιλητά, βογγητά και σπασμούς γυναικείας χαλάρωσης.
Δεν πρόλαβε να αγκαλιάσει σφιχτά τα παιδιά του, σφιχτά ώσπου να κοντεύει να τα πνίξει από αγάπη, μα και σαν να ήθελε να τα πάρει κοντά του στο μεγάλο του ταξίδι.
Τον ξεπροβόδισαν ο εργολάβος που ανάλαβε την ταφή του, η μάνα του η κυρα - Ευλαλία και η χήρα του. Αυστηρός ο κανονισμός. Τα παιδιά του ήταν μικρά.
...
Η Ευρώπη είχε κιόλας άρχίσει να σπαρταράει χωρίς οξυγόνο. Πάνω από τριακόσιες χιλιάδες νεκρούς θρηνούσε ήδη κι ο Μάρτης δεν έλεγε να φύγει ακόμα. Στο Παρίσι, τα κοιμητήρια του Μονπαρνάς και του Περ Λασαίζ έκλεισαν. Όπως και αυτό της Μονμάρτρης καθώς και το μικρό κοιμητήριο του Σεν Ζερμαίν του Σαρόν. Δεν χωρούσανε άλλους πρώην ζωντανούς.
Η καύση των νεκρών υποχρεωτική σε όλες τις μεγάλες και μικρές, ευρωπαϊκές πόλεις. Η γη άρχισε να ξερνάει νεκρίλα. Δεν άντεχε άλλο να παριστάνει το χωνευτήρι σαπισμένης από φάρμακα σάρκας, λιωμένης στον κλίβανο του δολοφονικού πυρετού.
Κι ο έρωτάς τους μέσα σ' όλα αυτά άντεξε κανακεμένος με φιλιά, χάδια και αγκαλιές. Με όλα τα αντισώματά του ρωμαλέα κι ετοιμοπόλεμα.
Η μυρωδιά της καμένης σάρκας καταλάγιασε. Η στάχτη των νεκρών ταχτοποιήθηκε σε μέρη ασφαλή. Την βλέννα του ιού την ρούφηξε η γη και την εξαέρωσε αφού τη ζεμάτισε στα έγκατά της. Οι αμυγδαλιές άνθισαν και φέτος, αλλά με καθυστέρηση, στο ξεκίνημα του καλοκαιριού. Και μόνο από αυτό το σημάδι οι κάτοικοι της αγαπημένης πόλης της Αθηνάς αντιλήφθηκαν ότι η άνοιξη που μόλις τους είχε αφήσει ήταν παράξενη.
Οι νεκροί έφτασαν τους 25.000. Το μακρόσυρτο μοιρολόι των οικείων, τους συνόδευσε.
Η φωτογραφία είναι από https://www.amazon.co.uk/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου