ΦΑΝΥ ΦΩΤΕΙΝΗ ΠΟΛΕΜΗ " Ταπεινά προσκυνώ"

Ταπεινά προσκυνώ
Την μαγεία της αγάπης μας .
Αυτήν την θεία συμφωνία
των ερωτικών μας παλμών,
κατευνάζω μ’ ένα φιλί
στο στόμα σου .

Μην προσπαθήσεις να κρύψεις την μορφή σου
σε άλλες διαφάνειες
οσφρίζομαι

τον αγέρα στο πέρασμα σου.

¨Μην πιστέψεις πως τα κορμιά ξεχνούν
σαν χωριστούνε.
Καμάρι μου,
θα χεις σίγουρα από τον στόχο σου
αστοχήσει !

Σάρκας μυρωδιά
το ταίριασμα
plus
δύο ψυχών το ντεζαβού …
Εσύ κι εγώ
…… κι ο χρόνος …
……..εΜεΙς~~!

Θαμμένο σε σπηλιά θαλασσινή το κοινό Μυστικό μας
δυό πυγολαμπίδες
μοναχά
οι μάρτυρές μας
και το Χ σημείο συνάντησης
όπως τότε
του βλέμματος μας ο σπινθήρας ,
ηδονή ή ενοχή ?

γιατί ξέρεις και ξέρω ,
πια …
πως στα ερέβη των ψυχών
ότι πιο ,
αγνό και ωραίο
ακραίο και πηγαίο ..
το σάρκινο φωσφοριζέσυμπλεγμά μας ,
αυτό το συνονθύλευμα απ τις ανάσες μας ,
και τις σιωπέΣςςςς μας ...
αυτό που αιωρείται και με στοιχειώνει
σαν ένα γιγαντιαίο «ΓΙΑΤΙ»
είναι πιο πολύ
αυτή η καταχθόνια και πάντα αειθαλής
ερώτηση
.. που κανείς
δεν ξέρει να απαντήσει,
αυτός ο ξεχωριστός
ψυχεδελικός διαδικτυακός
ψευδοργασμιακός
Παράδεισος μας !!!
ένα κάστρο περίτεχνο
από τραπουλόχαρτα
στοιχισμένα στην τρίχα ,
καλοζυγιασμένα, μετρημένα,
μέχρι ένα απειροελάχιστο μικρό φύσημα .
μια δυστοκία της φύσης ,
μια λάθος κίνηση ,
ένας στρόβιλος αγέρα,
να μπορεί
να αλλάξει τα πάντα …
και να φανεί στο άτι του αυτός ο Απρόσκλητος Επισκέπτης
αυτός ο Ιππότης ο Μαύρος ,
ο ζαβός και ο Μεγάλος ,
με την μπέρτα Θανάτου του
να την σέρνει ….
παρασέρνει ...
να καίει στον διάβα τΟυ
κάθε ζωή
απ την ζωή μας ...
ναι Αυτός...
που
Εσύ κι εγώ
δεν τον εμποδίσαμε
Καβαλίκεψε το άτι τΟυ και θέρισε ,
κι έχωνε σταυρούς στην γη,
κι άλλους κι άλλους ,
κι έσπειρε την διχόνοια του,
σε αταίριαστες εποχές του χρόνου..
σε αζευγάρωτες πεθυμιές του κλήρου του..
σε ανέραστα καλοκαίρια με πανσέληνους ,,
η εποχή αυτή εκλείψεων ,
εκθλίψεων , και καταπλήξεων
που
σε λιώνει σε λυγάει…
……….απο στέρηση
…………. Σε ρίχνει
σε λιγοθυμάει …

Πώς να στο πω ,
πιο απλά..

Εσύ κι εγώ
…… κι ο χρόνος …
……..εΜεΙς~~!
καβάλα στην Νύχτα
πιπιλίζοντας το δάχτυλο
ακόμη
άμαθα , αθώα,
μωρά που μπουσουλάνε
ακόμη
μπροστά σ ένα θαύμα με γουρλωμένα μάτια ,
ανυπέρβλητου εγωκεντρισμού
συνουσίας
στο Άπειρο
…………….του λογισμού μου …
ΕναςαΝαλγόριθμος και τόσο ηδυπαθής
εγωισμός
του ανεκπλήρωτου
κι έτσι
χωρίς εσένα
κι εμένα ,
τα πήρε όλα σβάρνα
και μετά
το μετά να φοβάσαι Ερωτά μου ,
εσύ
.........κι εγώ
................... βέβηλα σμίξαμε…
κουλουριαστήκαμε αγκαλιά ,
έμβρυα στάση ,
κατΑσταση ,
ξεπεσμένη επΑνάσταση ...
και με επιμονή
μέχρι τελικού αφανισμού μας
που λίγοθυμάει
στη Λήθη σε πετάει .
Και ξεσπάει ….

Ταπεινά προσκυνώ
Την μαγεία της αγάπης μας .

Φάνυ Φωτεινή Πολέμη
6/8/18