Donatella Marraoni art
Δε θέλω να ουρλιάξω τα δόντια δε θα δείξω γρυλίζοντας, «σκύλος που γαυγίζει δε δαγκώνει». Θα ξεσκίσω τις τσέπες σας, να χορτάσει ο κόσμος. Είμαι η Πάτρα από την Άρτα. Δεν πρόλαβε τη σύνταξη, πέθανε από καρκίνο στα πενήντα αναπνέοντας τις κόλλες στα εργοστάσιά σας. Η Βιολέτα από τη Βάρνα που μαζεύει τις γάζες από τις ανοιχτές πληγές της μάνας σας. Η Βαλ που μαθαίνει στα Γαλλικά την αγκαλιά στα παιδιά σας γιατί ο χρόνος σας δε φτάνει να τ’ αγγίξετε. Η Σύλβια που τ’ άφησε μικρά στη Βουλγαρία για να τους στείλει ένα κομμάτι ψωμί· κι η κυρία Μαρία που έκανε το ίδιο στη Γερμανία για τον Κωστή. Οι βελόνες του θανάτου που μαζεύουν τα παιδιά στα σχολεία κι εκείνες που ζητιανεύω στον ΕΟΠΥ για να σώσω το γιο μου. Οι σάρκες που λιώνουν οι βιομηχανίες και τα μυαλά που αποστραγγίζουν οι πολυεθνικές σας. Είμαι η Μπάσιμα που έθαψε το σπλάχνο της στο μαγικό ταξίδι «Ιράκ-Ελλάς», μα κι εκείνη που το θάβει αργά-αργά μέσα στη χώρα της και δεν υπάρχει πλέον έλεος για το άδικο. Είμαι η τρύπα στην κάλτσα που αχνοφέγγει τις πληγές κι αυτή η τρύπα στο χάρτη που φωνάζει «πόλεμος». Δε θέλω να ουρλιάξω, τα δόντια δε θα δείξω γρυλίζοντας, «σκύλος που γαυγίζει δε δαγκώνει» και δεν υπάρχει πλέον έλεος για το άδικο. Θα ξεσκίσω τις τσέπες σας να χορτάσει ο κόσμος. Ναι, θα ξεσκίσω τις τσέπες σας, γιατί εσάς σας σιχαίνομαι.
Γεωργία Παπαμιχαήλ
Από την συλλογή " Οδοιπορικό μιας επανάληψης"
Πολύ ωραίο, μπράβο.
ΑπάντησηΔιαγραφή