Φωτογραφία - Σταύρος Λαγκαδιανός
Περνάνε βιαστικά οι μέρες και η αναμονή είναι που πονάει ,σφίγγει και ματώνει την ψυχή. Και η υπομονή ,η ζυγαριά που αντιστέκεται στο πετροβόλημα το ασταμάτητο του χρόνου. Και πώς να τον δαμάσεις; Τόσο εφήμεροι ,τόσο τυχαίοι που ξεχνάμε- και καλά κάνουμε-τον θάνατο μας. Τούτη η παραφροσύνη, να ζεις σαν να μην πρόκειται να χαθείς ποτέ. Τούτη η μεγαλοσύνη και το όσιο ,να ζεις και τίποτα να μην σταματά αυτό το θρασύ ,πολεμόχαρο ,κατάλευκο άτι απ’ την κίνηση του προς τα μπρος. Τι τρέλα να διάγεις βίο των στερνών ,βίο νεκροβίοτων και να ξεχνάς. Η Ζωή είναι αυτό ,να σου δίνει αυτό το παράλογο ,αυτή την παλαβομάρα ,πως δεν υπάρχει τέρμα ,πως δεν θα χαθείς ,πως διαγράφτηκε για σένα ο θάνατος ,πως δεν αισθάνεσαι το πρόσωπο να χνωτιάζει από κατράμι θανάτου. Και σαν το γνωρίζεις τι βγαίνει; Αυτή η θεόμουρλη ζωή ,η έξω από κάθε κανόνα και ορισμό ,σε κάνει να αψηφάς, παράλογος και υπέροχος όσο ποτέ ,ευλαβής και βλάσφημος όσο ποτέ ,ότι θα μείνεις αιώνιος στα Τάρταρα και στα πορφυρά σύννεφα ξαπλωμένος. Χαρά σε τούτη την μεγάλη πράξη. Σπόρια που είμαστε θνησιγενή ,παιδιά που γελάμε στο ουράνιο τόξο ,έφηβοι που τρέχουμε στα λιβάδια ,γυναίκες και άντρες που σκορπίζουμε γαλαξίες στο στερέωμα …και μετά αμέτρητες σιωπές ,τάφοι ,ησυχίες ∙ κι όμως όσο να φτάσουμε εκεί ,ποτέ απ’ της χαράς μας τον αγώνα δεν δίνουμε κομμάτι στο θάνατο.
Σταύρος Λαγκαδιανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου