Σήμερα, όπως συνηθίζω κάθε Πέμπτη, πήγα στη λαϊκή αγορά. Ο μόνος μου στόχος ήταν να κάνω γρήγορα τις αγορές μου, σε λαχανικά, φρούτα, ζαρζαβατικά και να γυρίσω σπίτι να μαγειρέψω για την οικογένεια.
Φοβερό λαϊκό δρώμενο: χρώματα, αρώματα, φωνές μπάσες, τσιριχτές και κόσμος, πολύς κόσμος - εδώ να δεις συνωστισμός, όχι σαν αυτόν της Σμύρνης!
Συναντήσεις με φίλους και δυο κουβέντες στα γρήγορα, στην άκρη κάποιου πάγκου. Καλημέρες, εγκάρδιες αλλά και τυπικές σε γνωστούς, σε αγνώστους, ακόμη και σε μανάβηδες που δεν ψωνίζεις - έτσι, βρε παιδί μου, γιατί σου αρέσει η θετική αύρα τους.
Συναγωνισμός μεταξύ των, ποια φωνή θα ηχήσει εντονότερα, αλλά και ποιος θα πει την καλύτερη ατάκα :
-Ολοζώντανα τα χορταράκια μου σήμερααα! Προσοχή, κοριτσάρα μου, τ' αγριοράδικα μου δαγκώνουν! Δεν θα απλώσω χέρι, σκέφτηκα. Καλύτερα να πάρω ντοματούλες, που είναι ήρεμες και ντροπαλές.
-Όταν σου προσφέρει ο Θανάσης, δεν θα λες όχι! Και συνεχίζει να κόβει μια φέτα από ροδάκινο να μου προσφέρει. "κε Θανάση, να μου μιλάτε σας παρακαλώ στον πληθυντικό γιατί είμαι κόρη ναυάρχου", ξανασκέφτηκα.
Άσε που θέλω να είναι και πλυμένη η φλούδα του.
-Πάρε το αγγούρι μου να σου μείνει αξέχαστο! Σιγά άνθρωπε μου, ακούει και ο κόσμος! Τι θα πουν; ...παντρεμένη γυναίκα είμαι.
Άνθρωποι λογής λογής: γυναίκες αθλητικά ενδεδυμένες, επιμελώς ατημέλητες, καλοντυμένες, φορώντας τα άπειρα κοσμήματα - κάτι σαν την ισπανική γαλέρα που βυθίστηκε στα ανοιχτά της Μάλτας ...η ταξική διαφορά σε όλο της το μεγαλείο να παρελαύνει. Ενώ οι αρσενικοί, άκακα πλάσματα, ευπρεπώς ντυμένοι όπως ταιριάζει στο χώρο, συνήθως περιμένουν υπομονετικά δίπλα στις συμβίες τους για να αναλάβουν το κουβάλημα. Που και που βλέπεις και κάποιο πιτσιρίκι που έχει σπάσει τα νεύρα της μάνας του.
Κυρίες, ηλικιωμένες και μη, να έχουν απλωθεί ως τραχανάς στα 2/3 του πάγκου κι εγώ υπομονετικά, τουλάχιστον στην αρχή, να τις παρακολουθώ να αρπάζουν ότι είχα βάλει στο μάτι και να μονολογώ: "Πάει κι αυτό, πάει και το άλλο.", "Να δεις τώρα που θα σηκώσει αυτό στα αριστερά.", "Βρε την άτιμη, το είδε κι αυτό!"
Μέχρι που στερεύεις από υπομονή και καλοσύνη ...βλέπεις να χάνονται οι καρποί, όχι του μόχθου σου, αλλά του τσεκαρισμένου μανάβη κι αρχίζεις τα ελαφρά σπρωξιματάκια ...τόσο, όσο.
Προχωρώντας λίγο παρακάτω, έπεσε η πινελιά θρίλερ! Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να το περιγράψω όπως πραγματικά του αξίζει. Καθώς πλησίαζα, ο ήχος του τραγουδιού γινόταν εκκωφαντικός: "Υποκρίνεσαι, το ξέρω υποκρίνεσαι"...live!Μελαμψός κύριος γύρω στα 35, δεν θα τον έλεγες και άσχημο, με ντυσιματάκι απείρου κάλλους, με καδένα χρυσή 24κ(ιλών) στο γερμένο απ το βάρος της λαιμό του, στεκόταν δίπλα σε τεράστιο ηχείο κρατώντας μικρόφωνο με καλώδιο και τραγουδούσε όσο πιο δυνατά μπορούσε έτσι ώστε ο αείμνηστος Διονυσίου, που έπαιζε playback, έκανε δεύτερη φωνή.
Το γύρω περιβάλλον έδενε τέλεια: καντίνα εξοπλισμένη με τραπέζια και καρέκλες σε λευκό χρώμα, αυτό του πάγου, ξέρεις. Μπροστά η ψησταριά να τσικνίζει απ' το λίπος που έσταζε μαρτυρικά πάνω στη θράκα από καλαμάκια χοιρινά, λουκάνικα υπερμεγέθη και πίτες. Τι μυρωδιά κι αυτή! Να σε κοιτάει με νόημα και ο ψήστης, κλείνοντας σου το μάτι και δείχνοντάς σου το σουβλάκι του. Αν πεινάς, κολάζεσαι! Αναρωτιέσαι, να το φας ή θα σε φάει;
Οι πελάτες πάντως έδειχναν ευχαριστημένοι (και υγιείς προς το παρόν). Γέλια, τσουγκρίσματα με μπύρες, συζητήσεις για πολιτική, για συντάξεις "κλαδεμένες", για φάρμακα. Πελάτες τρίτης ηλικίας κυρίως, αυτοί δεν φοβούνται να γευτούν το "βρώμικο".
Κι εγώ κατάκοπη με δεκάδες τσάντες στα χέρια να προσπαθώ, ως Μωυσής, ν' ανοίξω δρόμο ανάμεσα στον κόσμο με όση ευγένεια μου απέμεινε, να προχωρήσω.
- Αχ, Παναγία μου, δώσε μου δύναμη ν' αντέξω και να φτάσω στο αυτοκίνητο ...τι έζησα σήμερα;
Μίνα Τσιλιβίγκου__📍
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου