ΝΑΝΣΥ ΔΑΝΕΛΗ "Ανοίγω"

Φωτογραφία - Μίκα Κοτζαλίδου.

Ανοίγω.

Πουλιά του ξημερώματος
τζιτζίκια του μεσημεριού
της νύχτας μου τριζόνια
ήταν εδώ χθες και προχθές
ήταν εδώ
κάθε στιγμή παρόντα.

Έλειπα εγώ.

Είχα γυρίσει μέσα το κλειδί
αφήνοντας
έξω από το δωμάτιο
τον ουρανό τον ήλιο
τον αέρα άστεγα.
Μα τι ανάγκη έχει το απέραντο
τη στέγη μου;

Γυρίζω έξω το κλειδί
κι έτσι καθώς ανοίγω
τα μάτια
στου κόσμου την ομορφιά
τα χείλη στον ελαφρύ του αέρα
τ΄ αυτιά σε κάθε άκουσμα

με θρόισμα απαλό
στο μεγαλείο του τίποτα
χορεύουν
φύλλα της λεύκας λαμπυρίζοντας
άνθη τα χρώματα ανεμίζοντας
σημαίες κυματιστές του κάλλους
της ευφορίας καρποί μεστοί.

Έτσι καθώς ανοίγω το νου
στα σύρματά του ν΄ αποστάσουν
έρχονται πουλιά-στιγμές.

Έτσι καθώς ανοίγω κάθε πέρασμα
στο χρώμα και στο φως
το βήμα μου αλαφραίνει.

Κι έτσι καθώς ανοίγω την καρδιά
έρχεται η αγάπη.

Νάνσυ Δανέλη [Πρώτη γραφή.]