Έμεινα χωρίς κινητό για σχεδόν δύο μήνες; δυστυχώς, εκείνο που είχα χάλασε μετά από μία
χρήση μίας δεκαετίας (και παραπάνω).
Πάντοτε, έλεγα πως θα πάω να το φτιάξω, είχα πάρει καινούργιο και το μόνο που έλειπε ήταν να απευθυνθώ σε κάποιο κοντινό κατάστημα κινητής τηλεφωνίας, ώστε να καλυφθούν και κάποιες άλλες τεχνικές ελλείψεις.
Όμως, υπήρχε μέσα μου ένα φρένο που με εμπόδιζε να αναζητήσω την άμεση επιδιόρθωση του κινητού μου. Στην αρχή δυσκολευόμουν να το προσδιορίσω, ώσπου τελικά αντιλήφθηκα πως αυτό που με απέτρεπε ήταν αυτή η πρωτόγνωρη αίσθηση ελευθερίας.
Αισθανόμουν ελεύθερη από ένα μηχάνημα που για χρόνια ολόκληρα ήταν η προέκταση του
χεριού μου, από μία συσκευή η οποία δε μου έδινε προσωπικό χώρο και χρόνο.
Άρχισα να αντιλαμβάνομαι και εγώ προσωπικά αυτό που ακούω από πολλούς ανθρώπους οι οποίοι απείχαν για ένα χρονικό διάστημα από την τεχνολογία, ότι τελικά, υπερεκτιμούσαν συσκευές και δίχως να το αντιλαμβάνονται, τις έκαναν το κέντρο της ζωής τους.
Πόσες φορές το κινητό μας στερούσε τον προσωπικό μας χρόνο; Πόσες φορές αισθανθήκαμε πως θέλουμε να μείνουμε για λίγο μόνοι, αλλά δεν μπορούσαμε να διεκδικήσουμε αυτή τη δυνατότητα για τον εαυτό μας, επειδή ένα κινητό χτυπούσε διαρκώς και έπρεπε να απολογηθούμε αν δεν το προλάβουμε; Πόσες φορές βγήκαμε έξω με φίλους και να αισθανθούμε τους φίλους μας να έχουν την προσοχή τους σε εμάς, να είναι κολλημένοι σε μία οθόνη κινητού;
Ναι, ισχύει πως δεν ευθύνεται το κινητό αυτό καθεαυτό, αλλά η αλόγιστη χρήση του. Από ένα απλό μέσο για να γίνει καλύτερη η ζωή, κατέληξε να είναι αυτοσκοπός στη ζωή μας, να
μην μπορούμε να ζήσουμε ούτε για μία ώρα μακριά του.
Νομίζω πως πρέπει να τη χρυσή τομή η οποία θα μας επιτρέπει να διατηρήσουμε το μέτρο ανάμεσα στην υπερβολική χρήση του κινητού και στην απόλυτη αποχή από αυτό. Αφού για
την εποχή μας θεωρείται ανέφικτο να απεξαρτηθεί κάποιος εντελώς από αυτό, ας προσπαθούμε μέσα στη λαίλαπα της καθημερινότητας, να διατηρούμε το μέτρο.
Μαρία Σκαμπαρδώνη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου