Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά "Αμαλία Φλέμιγκ 1"

1

Αμαλία Φλέμι(ν)γκ. Σου μιλώ
Το άστρο της γέννησής σου φωτίστηκε
απ’ τον ήλιο της Ανατολής
που ανέβαινε σιγά το Βόσπορο.

Κι από τότε όλα άλλαξαν
γιατί δεν έστειλες στις καλένδες
τα όνειρά σου.
Επέμενες και τα πραγματοποίησες!

Δεν ενστερνίστηκες την αστική ευτυχία
γιατί δεν αγάπησες την ύλη.
Ιχνογράφησες τη μοίρα σου,
παρατηρώντας ζωντανούς οργανισμούς.

Κι όταν ήρθε η ώρα , η καρδιά σου σκίρτησε
στο ζωντανό μύθο , «Αλέξανδρος Φλέμι(ν)γκ»,
όταν εκείνος σου ‘πλεξε εγκώμιο αγάπης!

Κι όσο η ανθρωπότητα κλυδωνιζόταν
από τη θέρμη των μικροβίων,
αντιπάλευες να σώσεις ψυχές
με τη δύναμη του καθαρού νου,
με τη μαγεία του λόγου σου!

Και κατάφερες με αγώνες,
να θητεύσουν οι άνθρωποι
στη λευτεριά!

Ανυστερόβουλη η εφαρμογή της γνώσης,
πληθωρική η αγκαλιά σου!
Κι η απλοχεριά σου
που σώζει σήμερα ζωές,
στο επέκεινα
δικαίως σε ανταμείβει!

2

Αμαλία Φλέμι(ν)γκ
Υπέροχη ψυχή!
Έζησες τις μεγάλες ώρες ενός αιώνα
που η θύμησή του, με ταράζει.
Πολίτισσα ,τα βήματά σου, σε ταξίδεψαν
στην Ευρώπη για ν’ αποδώσεις,
σκυμμένη στο μικροσκόπιο,
την αγάπη της επιστήμης σου
στον άνθρωπο!

Φως στο σκοτάδι, χαρά στη λύπη
των φτωχών και ανήμπορων,
μέσα από ατέλειωτες προσπάθειες
ανίχνευσης του τρόπου
που μετριάζει τον πόνο
και γεμίζει ελπίδα τα υγρά μάτια
εκείνων, που απέλπιδες
έμαθαν να λένε:
«είμαστε χαμένοι»!

Απέραντο το μεγαλείο σου,
ένιωσες βαθιά μέσα σου την αγάπη
που γεννά η ειρήνη.
Ονειρεύτηκες ελεύθερη την Ελλάδα
και με μεγαλοσύνη
επιβεβαίωνες το πορτρέτο
της γυναίκας
που σ’ ένα κόσμο αβέβαιο, ενέπνεε
με το ανυποχώρητο, και το ακλόνητο
του χαρακτήρα της.

Τούτη την ώρα στοχάζομαι
την ευγένεια των αισθημάτων σου
και υποκλίνομαι στους κοινωνικούς σου αγώνες,
στο πάθος σου για την ελευθερία,
στα οράματά σου που θα δείχνουν
τον χαρισματικό άνθρωπο!

3

Αμαλία Φλέμι(ν)γκ: Προφίλ

Ήρθες στην πιο κατάλληλη στιγμή
κι ακούμπησες το είναι μου,
έτσι καθώς έπεφτε η ματιά μου
στο ωραίο προφίλ της ωριμότητάς σου!
Κι ο ρυθμικός θόρυβος των τροχών
συνόδευε τη σκέψη μου,
στο ταξίδι που δε θα’ μενα μόνη
γιατί ήσουν εκεί σαν όνειρο,
κοιτάζοντας επίμονα στο μικροσκόπιό σου.
Άπλωσα το χέρι μου ν΄ αγγίξω τη μορφή σου,
να αισθανθώ το μεγαλείο σου,
σα ν’ ακουμπούσα αλήθεια ,το ουράνιο τόξο
κι οι σκέψεις μου, έτρεχαν πιο γρήγορα
απ’ την ταχύτητα του τρένου,
που με πήγαινε στην ομιλία του Ανδρέα.
Κι όπως ξεθώριαζε η πραγματικότητα
μακριά απ ’τον κόσμο
υπέροχη ψυχή ,το προφίλ σου
γιγάντωνε τον πόθο μου
να εντρυφήσω στις αράδες,
που παιχνιδίζοντας καταμαρτυρούσαν
τη μεγαλοπρέπεια της γυναίκας,
που οι καταβολές της
την έφεραν ως εκεί, ν’ ανακαλύψει
στο δάσος το άφυλλο δέντρο,
να φωτίσει το μουντό τοπίο
του κόσμου, που χειραγωγημένος
από χρονίζουσες ασθένειες
έχανε τον ήλιο απ’ τα μάτια του!


Ποιητική Συλλογή ΕΠΙΒΑΤΕΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Άννα Δεληγιάννη-Τσιουλπά