Άνοιξη μοναχική
σε κλειδωμένο κόσμο
βιαζόταν να ονειρευτεί
το άπιαστο να σημαδέψει.
Οφθαλμαπάτη έμοιαζε
μας πήρε μας κυβέρνησε
με βέλη από μέλι
στο περιβόλι του έρωτα
μας πέταξε
με αλάθητο σημάδι.
Του ουρανού διάσπαρτα τα αστέρια
ριγμένες άγκυρες φιλιά
στου λαιμού μας τους αδένες.
Κλαδιά τα χέρια
να αγκαλιάζουν τρυφερά
της μοναξιάς σεντόνια
δεν είδανε δεν ρώτησαν
πως έφυγαν τα χρόνια.
# ε.λ. #
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου