ΙΩΑΝΝΑ ΚΡΑΝΙΤΗ "Ατιτλο"

Σαν αγέλαστες μνήμες
οι λέξεις μας

στ’ απλωμένα πανιά
που ξορκίζει ο θυμός
την ορμή του.

Έχει δρόμο αυτή η φυγή;
Έχει ελπίδα;
…………….
Αν ζητάς να ακουστείς
πρέπει πρώτα ν’ ακούσεις

κι αν μιλήσεις να’ ναι η ψυχή σου
που πετά ένα γύρω στην κάμαρα,

να είσαι εσύ που φτιάχνεις φτερά
για να πετάξεις.

Σκαλίζεις με το νύχι σιωπηλός
μια υποψία φτερούγας
στο παγκάκι.

Γιατί με το νύχι;
Γιατί σιωπηλός;

Τα άλλα όπλα δεν πιάσανε, μου λες
κι όταν μιλάς πολύ δεν σε πιστεύουν…

………….
Ιωάννα Κρανίτη