Πίνακας - Ελένη Κοφτερού
Το ξέρω πως το βασιλόπουλοήταν απλά μια «λύσις»
στη χιονισμένη
του παραμυθιού αμμουδιά
για να κοιμούνται ήσυχα
τα κοριτσάκια
Κι εσύ
αιώνες τώρα
ρεμβαστικά ησυχάζεις
στο διαφανές σου φέρετρο
για να μπορούνε
του δάσους τα πουλιά
το μυστικό τους δείπνο
ν’ αναπαρασταίνουν
κάθε πανσέληνο
πάνω στα εφτά καυτά
φιλιά που αναβοσβήνουν
στο λαιμό σου
Τις άλλες
της σκληρής παραμυθίας νύχτες
ξέρω πως δε λυγίζεις
κρατάς μέσα στα χέρια σου σφιχτά
και τις πιέζεις στα μαλακά πλευρά σου
δεκατέσσερις μικρές γροθιές
που πάλλονται
χτύποι
καρδιάς αφάγωτης
Μάθε πως δε γελάστηκα
ήξερα ανέκαθεν
πως αν το ήθελες
μπορούσες να το φτύσεις
εκείνο το δηλητηριασμένο μήλο…
Ε. Κοφτερού
Από τη συλλογή: "Στο λάμδα των χελιδονιών"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου