«Βιάζεστε εσείς οι νέοι» ήταν η γνωστή επωδός σου όταν ήθελες να με νουθετήσεις. Εγώ πάλι θεώρησα πως αργούσα χαρακτηριστικά. Δεν ήσουν δίπλα μου όταν ήρθα για πρώτη φορά στο αγαπημένο σου Διαβολίτσι. Το καφενείο κάτω από τα πλατάνια, δίπλα στον κλεισμένο εδώ και χρόνια σταθμό του Ο.Σ.Ε. , στεκόταν όπως μου το περιέγραψες. Άκουσα ξανά τη φωνή σου. Η παρουσία σου ριζωμένη μέσα μου. Παρηγορήθηκα…
Ανήμπορος να συμβιβαστώ με τ΄ αναπάντεχο τέλος γυρίζω ξανά στην αρχή. Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2016 στο Δημοτικό Ωδείο της Καλαμάτας (παρουσίαση του βιβλίου της Χαράς Νικολακοπούλου Μέλισσες Ιέρειες) η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου και φίλη σου κα Ελένη Βολονάκη μου συστήνει μια κομψή κυρία με μαύρα μαλλιά και ροδαλά μάγουλα που φορούσε ένα από τ΄ αγαπημένα της καπέλα. Με ζεστή φωνή μου ψιθύρισες:
-Κε Κωστέα χάρηκα πολύ για τη γνωριμία. Έχω ακούσει τα καλύτερα για ‘σας.
Τι απάντησα δεν μπορώ να θυμηθώ, μάλλον κάποιο τυπικό «χάρηκα πολύ» και «ευχαριστώ». Ομολογώ πως δεν φαντάστηκα τι θ’ ακολουθήσει. Κύλησαν οι μέρες…
10 Φεβρουαρίου 2016: Η πρώτη μας επαφή στο facebook: Το εκτενές μήνυμα που έλαβα περιελάμβανε ένα θετικό σχόλιο για το βοήθημα των Αρχαίων που εξέδωσα μ’ έναν αγαπημένο μου συμφοιτητή , μια υπενθύμιση για τη γνωριμία μας (φυσικά δεν ήταν δυνατόν να ξεχάσω) και ένα «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ» για την πρόσκληση στην ποιητική βραδιά της 20ης Μαρτίου που επρόκειτο να επιμεληθώ στο rock bar ΚΥΤΤΑΡΟ. Η πρώτη μας ουσιαστική επαφή επρόκειτο να λάβει χώρα εκεί ( ευχαριστώ τους Νίκο Νικολακέα και Δημήτρη Σκοκέα γι΄αυτό) την παραμονή της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης και να σφραγιστεί από τη γενναιοδωρία σου καθώς η ποιητική συλλογή Ποιητών και Αγίων Πάντων έλαβε περίοπτη θέση στη βιβλιοθήκη μου.
Παραθέτω την ιδιότυπη αφιέρωση τις συλλογής:
Αλησμόνητη θα μείνει και μια βραδινή μας συνάντηση λίγες μέρες μετά την πασχαλιά της ίδιας χρονιάς. Τότε μου χάρισες τις συλλογές Τοιχογραφία της άνοιξης, Νέρα Απαρηγόρητα , Διηγήματα και το αφιέρωμα του λογοτεχνικού περιοδικού «Ο Σίσυφος» στην ποίησή σου. Λίγες μέρες αργότερα, την επαύριον μιας άκρως επιτυχημένης εκδήλωσης για την ποίηση στο Πανεπιστήμιο, με κάλεσες για έναν καφέ στο λιμάνι της Καλαμάτας και μου έδωσες την ευκαιρία να γνωρίσω τους ποιητές Λουκά Κούσουλα και Τάσο Γαλάτη. Η ποίηση ενώνει όλες τις γενιές σημείωσες χαρακτηριστικά. Ήταν εμφανές πως υπήρχε μέλλον…
Η παρουσία σου λίγη χρονικά αλλά απροσμέτρητη ηθικά. Και να θέλω να ξεχάσω, δεν μπορώ. Διάβαζες όλα τα κείμενά μου (από τις Λεύκες Πάρου ενέκρινες το κείμενο που έγραψα για τη διδασκαλία της Αρχαίας Ελληνικής) και εξέφραζες τις ελάχιστες επιφυλάξεις σου με τρυφερότητα. Πάντα μ’ ένα χαμόγελο ως τα χείλη με υποδεχόσουν και μ’ αποχαιρετούσες με μια ευγενική συμβουλή την οποία ήξερα πως δεν έπρεπε να παραβώ. Το χιούμορ και η απλότητά σου παρά την αναγνωρισμένη ποίηση και το βραβείο «Γιώργος Αθάνας» της Ακαδημίας Αθηνών για την συλλογή ποιημάτων Διηγήματα άφησαν ανεξίτηλο σημάδι μέσα μου. Με μια ομελέτα, μακαρονάδα ή πίτσα που με δυσκολία έφτανε στο προορισμό της (Τέρμα Ομήρου), ποικίλες – πάντα ευχάριστες – συζητήσεις και ενίοτε μια καλή ταινία νόμιζα πως μου χάριζες τα πάντα.
Πολλά δεν θέλει ο άνθρωπος έγραψε ο Ελύτης κι εσύ έμεινες η κόρη του κυρ- Παναγιώτη του τσαγκάρη που γεννήθηκε στους Κωνσταντίνους Ανδανίας και μεγάλωσε στο Διαβολίτσι.
Άλλοτε πάλι φρόντιζες να μην πάθω κάτι κακό :
– Σας φοβήθηκε το μάτι μου βρε οινόφλυγες ! Ήπιατε πολύ ούζο με τον φίλο σου στην εκδήλωση για τον Συκουτρή στη Μπουκαδούρα! Να προσέχεις! Μην γίνεις αλκοολικός ! Κατά βάθος όμως ήξερες πως δεν έπινα πολύ. Έτσι πάντοτε φρόντιζες να μοιραστώ με τον αγαπημένο σου Δημήτρη τσίπουρο, κρασί, μαστίχα ή κρητική τσικουδιά στις τακτικές πλέον επισκέψεις μου.
Πίστευες πολύ σε μένα, ήσουν γεμάτη όνειρα. Ήθελες να με δεις καθηγητή πανεπιστημίου, φθασμένο λογοτέχνη και φυσικά γαμπρό στην εκκλησιά (μέχρι και νύφη μου πρότεινες! ). Μεριμνούσες για την επαγγελματική μου πρόοδο. Νοιαζόσουν για τους φίλους μου κι ας του είχες δει ελάχιστες φορές. Μ’ έφερες σ’ επαφή με τόσους σπουδαίους ανθρώπους …
Με τέτοια πρωτόγνωρη εμπιστοσύνη στη φιλολογική μου σκευή πώς γινόταν ν’ αρνηθώ την ευγενική πρόταση να συμμετάσχω στην εκδήλωση για την ποιήτρια Μαρία Καρδαρά προσεγγίζοντας φιλολογικά την ποιητική συλλογή « Ο Αίολος» . Αξιομνημόνευτη και η αρωγή σου στην εκδήλωση για τη Μαρία Πολυδούρη στο Καλλιτεχνικό Στέκι Καλαμάτας.
Η μεγαλύτερη χαρά όμως ήρθε τον Ιούνιο του 2017. Τόσοι φθασμένοι καθηγητές και πολυγραφότατοι κριτικοί λογοτεχνίας καταπιάστηκαν με το έργο σου μα εσύ πήρες την απόφαση δίχως δεύτερη σκέψη. Επέλεξες έναν άπειρο φιλόλογο 27 χρονών να παρουσιάσει μαζί με την έγκριτη Μαρία Στασινοπούλου την συλλογή ποιημάτων Για Σίκινο, Ανάφη, Αμοργό στο κατάμεστο Πνευματικό Κέντρο της πόλης μας. Κι εγώ για να σ’ ευχαριστήσω έβαλα τα δυνατά μου για να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων. Πόσες ώρες δαπανήσαμε για να φτιάξουμε το powerpoint της εκδήλωσης; Πόσες πρόβες έκανα για να μην κομπιάσω;
Η παροιμιώδης ευαισθησία που σε χαρακτήριζε κατόρθωσε να κατευνάσει τον συχνά οξύ και δηκτικό μου χαρακτήρα. Σπάνια εξέφραζες παράπονα για όσους κατά καιρούς σε πλήγωσαν ή αδίκησαν τους στίχους σου κι όταν το έκανες κοκκίνιζες σαν παιδάκι μην τυχόν σου ξεφύγει κάτι που δεν πρέπει. Κακή κουβέντα δεν άκουσα απ’ τα χείλη σου . Ήσουν μικρή το δέμας μα είχες τεράστιο ανάστημα , όλοι χωρούσαν στην καρδιά σου. Κάθε Λαμπρή έφτιαχνες λαμπάδες πασχίζοντας να διασπείρεις λίγο απ’ το δικό σου άσβεστο φως σ’ αγαπημένα πρόσωπα. Οι μαθητές σου σε λάτρεψαν και σε λατρεύουν. Κατέβαλλες τεράστιο κόπο για να έχουν όλοι ενεργή συμμετοχή στο μάθημα, δεν ήθελες να υπάρχουν αποκλεισμένοι. Μάρτυρες όσων γράφω τα τελευταία σου παιδιά στο Μουσικό Σχολείο Καλαμάτας.Θα συμφωνούσαν βέβαια και οι παλιότεροι μαθητές σου στην Κορώνη, την Πύλο ,τον Μελιγαλά, την Καρδαμύλη…
Διψούσες για ανθρωπιά πράγμα ευκρινές και στην ποίησή σου για την οποία επιφυλάσσομαι να πω περισσότερα στο μέλλον. Στην τελευταία σου συλλογή δεν στάθηκες μόνο στα λιοπερίχυτα αιγιοπελαγίτικα νησιά αλλά και στο δράμα της προσφυγιάς. Δεν ήξερες που θάφτηκαν τα παιδιά.
Όταν σε χτύπησε το κακό, μου εκμυστηρεύτηκες με σιγουριά «θα το συντρίψω το αναθεματισμένο». Η αισιοδοξία σου διάχυτη ως το τέλος. Δεν θα ξεχάσω την εργασία του μεταπτυχιακού μου που διάβασες τον περασμένο Μάιο, την παρτίδα scrabble που έμεινε ημιτελής, το τελευταίο sms που μου έστειλες μεσούσης της εξεταστικής ( 26 Ιουνίου 2018) και έγραφε «Καλή σου επιτυχία Κωνσταντίνε μου».
Ήμουν σίγουρος πως θα κερδίσεις και παρά το βιαστικό «φευγιό» σου γι’ άλλες θάλασσες μάλλον δικαιώθηκα. Η τεράστια αγάπη γνωστών και αγνώστων, ανθρώπων των γραμμάτων και ξωμάχων, μεγάλων και μικρών έδωσε γερό ράπισμα στον ακόρεστο βαρκάρη…
Τώρα πιά ουράνια αγκαλιά θα με βαστά μακριά από φόβους, δυσχέρειες κι εμπόδια!
Θα είσαι πάντα εδώ !
Κωνσταντίνος Κωστέας
Αναδημοσίευση από https://kyklodioktos.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου