Σοφία Δ. Νινιού - Προσευχή τον Αύγουστο

Φωτογραφία - Σοφία Νινιού 

Αμφίθυμος ο Αύγουστος. Προσδοκούμε θέρμη και μας ξαφνιάζει

με βροχή. Ταράζει τη θάλασσα, ενώ πασχίζουμε να προλάβουμε

το καλοκαίρι

Σέρνεται ο κισσός απελπισμένα αναζητώντας χώμα να ρίξει ρίζες,

μην και χαθεί στα κρύα μαζί με τα φυλλοβόλα, που τον φιλοξενούν.

Κόκκινα τα φραγκόσυκα έρπουν να κερδίζουν χαμένο έδαφος να

’χουν και του χρόνου.

Συνοψίζει τη θλίψη η μοναξιά του μεσημεριού.

Τη νύχτα απ’ το τζιτζίκι και τον γρύλο μένει η μονοτονία.

Γέρνει η ελιά στο αεράκι. Κι η καλαμιά το ίδιο. Αλλάζει ο καιρός. Κι

αυτές κι εμείς ζητάμε ευκαμψία ˙ οι χώρες οι θερμές απέχουν.

Πάντα ήθελα να φεύγω απ’ το χειμώνα. Γι’ αυτό φυλακίζω τις

λιακάδες μες στη στολή χελιδονιού, που ντύνομαι την κάθε κρύα

μέρα. Κι από τον Αύγουστο κρατάω μελτέμι γαλανό ν’ αντέξω το

χειμωνιάτικο βοριά.

Στεγνώνω χρυσές και κόκκινες σταφίδες να γλυκάνω τον καιρό και

σύκα να μελώνω την καρδιά μου. Και περιμένω τις χαρμόσυνες

των Χριστουγέννων τις καμπάνες να πάρουν μακριά το πένθος του

Δεκαπενταύγουστου.

Μες στα σκοτάδια μου χαμένη

αναζητώ τη φλόγα

στου κεριού την άκρη

Νύχτες αγρύπνιας

κι οι Θύρες πάντα ανοιχτές

με αγκαλιάζουν

Ο νους χαμηλώνει

Να σηκωθεί η ψυχή

Τρεμοσβήνει το καντήλι

Τρεμοπαίζει κι η καρδιά

που ακούει το «Ελέησον»

Τα μάτια στη σιγαλιά

αφήνονται ανήμπορα

δε βλέπουν γύρω

Μ’ αγγίζει η Αγάπη

το Φως με καθορίζει

κι ολονυκτίς

ο ουρανός ανοίγει

Οι φθόγγοι σπάνε

τα δάκρυα συναντάνε

Η Εσθής ανασαίνει

Ρόδων στάλες

στου λογισμού τις άκρες

στροβιλίζονται

μουσκεύουν το μυαλό

Της Χελιδόνας το φτερούγισμα

κόβει την αγωνία

σκίζει στα δυο το φόβο

Μήλο Χρυσό πετάγεται

στον κόρφο πάει και κάθεται

Χρυσός Χυμός ποτίζει

το διψασμένο στόμα

και λόγια, λόγια λαμπερά

ατέρμονα αναβλύζουν

Τα χέρια τείνω

να τα πλέξουν

«Ευχαριστώ» και «Δόξα Σοι»

Ισιώνω τη μιλιά μου

και Ύμνος βαθύς υψώνεται

Μέσα από την καρδιά μου

Αλαφρωμένη στέκομαι

μπροστά στη Νέα Μέρα

στον Ήλιο και στον Αύγουστο

ψάλλω την Καλημέρα

Από την ανέκδοτη συλλογή διηγημάτων

της Σοφίας Δ. Νινιού, «Απουσίες και Πορτραίτα»