ΜΑΡΙΑ ΚΑΤΕΙΝΑ - Σεντόνια

Στις ταράτσες των παιδικών μου χρόνων  

ανεμίζουν σεντόνια στα σύρματα.

Μοσχοβολούν

φρεσκοστρωμένο κρεβάτι

τη νύχτα όταν ξαπλώνεις.

Χέρια και ποδοβολητά

τρυπούν 

το πανί του ταυρομάχου

κι η μάνα μαλώνει

γελώντας.

Κρύβονται τα παιδιά

σε μισόστεγνα σεντόνια,

φαντάσματα που τρομάζουν

τη φυλακισμένη βασιλοπούλα.

Κάποιες φορές στέκονται

ανάμεσα σε νοτισμένες γάζες,

ποιος κόσμος είναι ο αληθινός,

αυτός ή ο άλλος;

Τυλίγονται σφιχτά    

στα κρεμασμένα πανιά,

πεταλούδες σε βαμβακερά κουκούλια

έτοιμες να πετάξουν.

Μανταλάκια στην τσέπη 

και τα σχοινιά γυμνά

από αρώματα και χρώματα.

Μένουν στίβες τα διπλωμένα όνειρα,

να ντύνουν τις ταράτσες    

μιας ξεχασμένης αθωότητας.