ΦΙΛΙΩ ΡΟΤΣΙΔΟΥ - ΑΤΙΤΛΟ

Δεν είναι που αρνηθήκαμε τόσα πολλά..
Δεν είναι που μας κούρασε η ανάγκη..
Δεν είναι που μας τρόμαζε το αβέβαιο..
Δεν είναι που ξεφύγαμε απ' τη στοργή των τάχα, αγαπώντων ημάς..
Δεν είναι που πλημμύρισε η οργή μας φωνάζοντας σε κούφια μυαλά..
Δεν είναι που η τράπουλα ήταν λειψή..
Δεν είναι που το παιχνίδι ήταν στημένο..
Δεν είναι που γέρνουμε το κεφάλι μας σε τρύπιο μαξιλάρι και ξεφεύγουν απ'τις τρύπες τα όνειρα..
Δεν είναι που αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια, χωρίς νόημα..
Δεν είναι ρε γαμώτο που γερνάμε χωρίς σκοπό!

Είναι, που θέλαμε να ζήσουμε και μας αρνήθηκαν τη ζωή!
Είναι, που οι ανάγκες μας ήταν πέραν των δυνατοτήτων μας..
Είναι, που η βεβαιότητα, επισκίασε τη χαρά του απρόσμενου..
Είναι, που η πολλή στοργή, μας ευνούχησε ανεπιστρεπτί..
Είναι, που η φωνή μας, άλαλη, σε ώτα μη ακουόντων..
Είναι, που ξέραμε πως το παιχνίδι ήταν στημένο, κι εμείς, επειμέναμε να παίζουμε..
Είναι, που ονειρευτήκαμε χίμαιρες, και μας έπνιξαν..
Είναι, που τα λόγια μας, δεν είχαν πλέον νόημα, κι ας επειμέναμε..

Είναι, που μας πήρε τα καλύτερα μας χρόνια η αμφισβήτηση, και απομείναμε τυχαίοι, καθισμένοι σε ένα παγκάκι της στ-οργής, με απλώμενο το χέρι σα ζητιάνοι, να παζαρεύουμε, για μια στιγμή στο άπειρο..

Filio Rotsidou