Επνιξα τα φίδια της ζωής μου και το φαρμάκι τους, το έχω φυλαχτό.
Σε φωτισμένες μέρες δεν έχω να κρυφτώ,
μα σαν τα βράδια απ τα μαύρα βράχια κατεβαίνουν, γλιστράω μαζί τους σε πηχτό αθανασίας στέκι
με το φεγγάρι πέρα υποτακτικό να στέκει στα αφανέρωτα , πάνω σε σύννεφο εξορισμένης μέρας.
Αχ ! όλοι θρηνούν αλλωνών τα βάσανα, κολυμπώντας στην ανία των ημερών .
Στα ερμάρια με τάξη γραμμική φυλαγμένα πόνοι και άκανθοι μοναδικοί , σφήνες ζωής που την ανατροπή και τον ορυμαγδό με επιμέλεια ισόζυγα κρατούνε,
μην όλα διαλυθούμε, καδρόνια στο βυθό.
Μόλις τα δύσκολα φανούν , πικρό το κέρασμα μου, σερβίρω στην υγειά μου, φαρμάκι μου ακριβό!
Φωτιά ανάβει μέσα μου, τις σκέψεις μου μαλώνω, άλλες τις καίω αλύπητα άλλες τις ξεχρεώνω και μ άλλες προχωρώ!
Φωτεινή Ψι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου