ΧΑΤΖΗΘΩΜΑ ΖΩΗ - Νυχτερινά τεφτέρια

Woman at the Window  by Edward Hopper

Αργά τη νύχτα κοιτάζω τα γύρω μπαλκόνια, σαν αερικό προσπαθώ να αφουγκραστώ τι γίνεται πίσω από τις κουρτίνες των διαμερισμάτων. Πίσω από τις γρίλιες ζω με τις ζωές των ανθρώπων: κάπου ακούγονται κλάματα, αλλού ακούγονται αναστεναγμοί ερωτικοί και μετά σιωπή που κάνει εκκωφαντικό θόρυβο. Ένα παιδί κοιμάται και ρουθουνίζει ελαφρά, χαμογελά, γυρίζει πλευρό και το χαμόγελό του φωτίζει το σκοτάδι. Ένας ηλικιωμένος είναι μόνος και φοβάται και μια οικογένεια με τρία παιδιά δεν έφυγε από την πόλη ούτε μια μέρα αυτό το καλοκαίρι.
Ο χειμώνας είναι μπροστά με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Φοβάμαι πως τα ψίχουλα που σου δίνουν από ζωή δεν είναι καν ζωή, ούτε αξιοπρέπεια. Δε φταις εσύ, κανείς από μας δε φταίει. Φταίει η βόλτα μας στη βροχή χωρίς ομπρέλα. Θα έρθει όμως η ώρα που θα τη βγάλουμε λάδι. Κάποιος ντουμπλάρει τη φωνή μου. Φοβάμαι ότι η ώρα που λέγαμε αργεί ακόμη. Και μέχρι τότε τι κάνουμε; Ερωτευόμαστε, ουρλιάζουμε, δημιουργούμε, κάνουμε έρωτα με όλες μας τις δυνάμεις, πεισμώνουμε, γινόμαστε καλύτεροι. Μονόδρομος. 

Ανοίγω τη χούφτα μου, έχω λέξεις και γράμματα, ζητούν τη σωστή σειρά, μα δεν ξέρω πώς να τα τακτοποιήσω και μαλώνουν τα φωνήεντα και τα σύμφωνα και μπαίνουν στη μέση τα συμπλέγματα...κλείνω αυτιά και μάτια...ανάσα, μια ανάσα μόνο θέλω! Ξαφνικά θυμάμαι το καλοκαίρι που διάβαζα, γιατί πήρα χαμηλούς βαθμούς στα μαθηματικά και η μάνα ήταν έξαλλη....Α, ρε μάνα, πού πάμε; Δε βρίσκω το δρόμο και ακόμη φοβάμαι τις αράχνες!

Έχουμε ακόμη δρόμο για το ξέφωτο, μα μέχρι τότε έχουμε ακόμη ιδέες, βιβλία, μουσικές και όνειρα...Αγαπούν ακόμη οι άνθρωποι και κάνουν υπερβάσεις και δε ντρέπονται να κλαίνε με ένα τραγούδι...Αυτό είναι το κέρδος και ''το πάμε παρακάτω''. 

Κρατάς μυστικό; Θα ήθελα να ήταν όλα αλλιώς...Ζόρικα τα νυχτερινά τεφτέρια και η ζωή τα συντηρεί. Κοιτάς τα μούτρα σου σε έναν παλιό καθρέφτη και λες: ''Δεν είμαι ήρωας, αλλά έχω ακόμη τα κότσια!''