ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΣΠΟΝΤΗ ΛΟΥΛΕΛΗ. " Η Αγία λαγνεία "

Στην έκσταση ήθελα
να μείνω.
Να λάμπω
και αθεράπευτα
να προσδοκώ,
γυμνό,
το σώμα να μού
το πυρπολεί
η ανάσα του καλοκαιριού.
Ξάστερα να μ αγαπάς,
να με γυρνάς
στ αλλοτινά
και στα παράλογα,
στα πορφυρά του αίματα
να με βουτάς,
ήθελα να μου γλυκομιλάς.
Γδαρμένα τα κορμιά
από έρωτα αρμυρό,
σιμώνουν τώρα
βότσαλα στερνα,
τα έσχατα τους διανύουν,
θα φύγω με τη μελανιά
της Κυριακής
και θα κουβαλάω
όλες τις Δευτέρες,
θα φύγεις με τη στάμπα
του αλατιού
και θα μυρίζεις
ιώδιο του έρωτα
στο καταχείμωνο,
κι οι δυο
θα κουβαλάμε
τη νωπή μας ιστορία,
τρικυμία εν τω μέσω
μοναξιάς.
Παράφορο που είναι
το λιοπύρι,
θέλει να σ ερωτεύομαι
πάλι και πάλι,
θέλει να είσαι
πυροφάνι μου
σε αφλόγιστους χειμώνες,
να με ξεκάνει
στα καπούλια
ένας νόθος
θέλει
παραλογισμός,
πως θα κολλήσεις
πάνω μου
σαν ανεμοδαρμένο φύκι,
πως, τάχα,
θα σαι απ το σώμα μου
οστό,
να με στηρίζεις,
λέει,
στις ομίχλες,
να με ποθείς
παντοτινά
μες τις πολίχνες
των ικεσιών μου,
μια παραίσθηση
μες την παραίσθηση
των αναμνήσεων μου,
αγία μου λαγνεία εσύ
ενός κατακλυσμού............

ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΣΠΟΝΤΗ ΛΟΥΛΕΛΗ.