ΝΙΚΟΣ Δ. ΣΤΟΦΟΡΟΣ " Αφιλόξενη Πόλη "

Στα βαθιά σε κολύμπησα και στα μαύρα νερά σου τους καημούς και τις πίκρες μου τα περνούσα κοντά σου με αγκάλιαζες όμως, μου κρατούσες τον πόνο την ζωή μου γεννούσες κι ένα ζόρι στον ώμο ! Την Αγάπη την έβλεπα, είχες κάτι να δώσεις και τα σύννεφα έδιωχνες, στην καρδιά να με νιώσεις η πυξίδα μου έδειχνε, αντί τον Βοριά, τ' όνομα σου, τα όνειρα έπλαθα, με ρυθμούς στα στενά σου. Τώρα αγνώριστη, με καημό σε κοιτάω που πήγαν τα όμορφα ? Μες στους δρόμους γυρνάω δίχως το γέλιο που είχες στα χείλη ... Αφιλόξενη πόλη, μοναξιά ως το δείλι ! Μέσα στη νύχτα, όλο μόνος γυρίζω, κανείς δεν με ξέρει σιωπηλά να δακρύζω συντροφιά μου να έχω τ' ουρανού εν' αστέρι, τρεμοσβήνει κι αυτό, τον καημό μου σαν βλέπει ... Δεν σε γνωρίζω ... Πως έχεις αλλάξει ? Μια πληγή μου ανοίγεις, που την λένε μαράζι αφιλόξενη πόλη ... Τι να πω ? Δεν πειράζει ... (Ν' αγαπώ έχω μάθει ... Μα πικρό το φαρμάκι). Στο μυαλό θα κρατήσω τις εικόνες εκείνες, την αγκαλιά σου θυμάμαι, την αγάπη που είχες. Τα καθάρια νερά σου κι ας τα έβλεπα μαύρα, στην ψυχή μου θα διώξω, της μοναξιάς τα σημάδια ! . . . * * Nikos D. Stoforos * *