ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΜΗΛΙΩΝΗ " λαθραία ακρόαση "

Πίνακας - Amedeo Modigliani

ακούω μια γυναίκα δίπλα μου να μιλάει στο τηλέφωνο.
στήνω αυτί. επαγγελματική διαστροφή.
καταγρἀφω ό,τι ακούω:

<<έχω πλάι μου κάποιους φίλους σε τούτο το ταξίδι
δεν είμαι μόνη μου. έχω μαζί μου το βλέμμα τους
με κοιτάζουν γλυκά και λιγωμένα είναι οι δικοί μου άγγελοι
τους γνωρίζω έναν έναν με τα μικρά τους ονόματα
είναι κοντά μου. κάποιους από αυτούς δεν τους έχω δει ποτέ
αλλά βρίσκονται εδώ να. μα ναι η ψυχή ξέρεις…
το ξέρω πως δεν πιστεύεις σ αυτά
δεν είδες ποτέ την ψυχή σου να σκαρφαλώνει
στις ράχες της Αμοργού σαν αγριοκάτσικο
ακούω την ανάσα τους. πες ό,τι θες
αυτό το καλοκαίρι, δεν είμαι μόνη.

εχθές το βράδυ ένα μαύρο κατσίκι, μόλις που πρόλαβα και το είδα,
είχε στρογγυλοκαθήσει καταμεσής στην άσφαλτο.
πρέπει να προσέχει τα κατσίκια κανείς όταν οδηγεί σ, αυτό το νησί.
να ᾽χει τα μάτια του ανοιχτά. να ξέρει που κοιτάζει.
όχι δεν είναι νησί. η Αμοργός είναι ιδέα. γελάς;
πολύ χαίρομαι που σε κάνω να γελάς. ακόμα κι αν γελάς μαζί μου.
είναι μεγάλο πράγμα να μπορείς να γελάς.
δεν συμφωνείς;
ναι η Ρούλα μου έδωσε το σπίτι της
στην Χώρα. έχει τα κλειδιά η Ευαγγελία, μου είπε
να πας να τα πάρεις
είμαι πολύ τυχερός άνθρωπος, δεν βρίσκεις; πάλι γελάς;

διαβάζω Σεφέρη σα να είναι η πρώτη φορά …
…μόλις με πάρει ο ύπνος
οι σύντροφοι κόβουν τους ασημένιους σπάγκους και
το φλασκί των ανέμων αδειάζει. Το γεμίζω και αδειάζει.
το γεμίζω κι αδειάζει, ξυπνώ…
κι οι σύντροφοι μένουν στα παλάτια της Κίρκης
ακριβέ μου Ελπήνωρ! Ηλίθιε φτωχέ μου Ελπήνωρ!
Ή δεν τους βλέπεις;
-βοηθήστε μας!-
Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη

ξεσπάω σε κλάματα
δεν το αντέχω αυτό το ποίημα
με υπερβαίνει με πονάει με τυρανάει
τις νύχτες που κοιμάμαι
δεν κοιμάμαι
ευτυχώς που τυλίγομαι στο κορμί
του φανταστικού μου εραστή
δεν νιώθω μόνη αυτό το καλοκαίρι
στο είπα. τους έβλεπα. τους βλέπω
ναι η πυγολαμπίδα είνα μια γυμνή ψυχή
μέσα στο σκοτάδι λάμπει μια στιγμή και μετά…
είμαστε πολλοί. δεν είμαι μόνη μου
υπάρχουν πνεύματα αγνά. πάψε να με κοροιδεύεις.
όχι δεν είμαι έτοιμη για μοναστήρι
σ αφήνω. ένα όμορφο πλάσμα εδώ να, με κοιτάζει. γελάει.
ίσως πρόσεξε που γελούσα.
όποιος γελάει στις μέρες μας μοιάζει με πλούσιο. όλοι τον θέλουν κοντά τους
σου λέω δεν είμαι μόνη αυτό το καλοκαίρι…>>

εδώ τελείωσε η λαθραία ακρόαση.
η γυναίκα έπιασε κουβέντα.
μα τι λένε και ξεκαρδίζοται στα γέλια;
καμιά σχέση με την σονάτα του Σεληνόφωτος πάντως.
κρατιέται καλά. και προπαντός το λέει η ψυχή της.
ζηλεύω.

Μαργαρίτα Μηλιώνη

https://margmil.wordpress.com/