ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΣΠΟΝΤΗ ΛΟΥΛΕΛΗ. - Το κορίτσι που αγαπούσε τα νέφη των Ποιητών

Dominique Telmon - art

Δεν έχω σώμα,
αιωρούμαι.
Ανάλαφρη,
ανταμώνω με τους
πουπουλένιους μου φόβους,
στα σύννεφα γίνομαι
άτρωτη.
Μίσεψες κι εσύ,
σε ήπιε η σκοτοδίνη
και σε λησμόνησα πια,
πού και πού μόνο,
όταν λιώνω απ το
συννεφόκαμα
μιας απουσίας,
θέλω ένα φιλί ρουφηχτό,
από κείνα τ αχόρταγα
που φιλάει ο απελπισμένος.
Με πονάω.
Με πληγώνω.
Τραυματίζω τη στείρα μου
ευαισθησία,
ανάθεμα,
πώς επιτρέπω να με
ξεσκίζει η αγάπη,
να μπαίνει
να βγαίνει
να έρχεται καταπώς
τη βολεύει
κι εγώ να μην
της ζητάω λογαριασμό,
εγώ μόνο προσηλωμένη
στο ν αγαπώ.....
Πετάω.
Σα να λέμε, αποδρώ,
να αποδράσω από μένα,
να ξεντυθώ το κορμί
ν απεκδυθώ την ψυχή
να ίπταμαι μόνο
σαν άναρχο φύλλο,
πονάω
και η ενσάρκωση
οδυνηρή,
στο μηδέν και
στο άπαν να τρέξω,
σε μια νουβέλα να μπω
για να με αφηγηθώ,
να σας διηγηθώ
την ιστορία
μιας καρδιάς συννεφένιας,
που ποτέ απ το παραμύθι της
δε θα ξεφύγει,
να σας πω
για το κορίτσι
που αγαπούσε τα νέφη
των ποιητών...........................

ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΣΠΟΝΤΗ ΛΟΥΛΕΛΗ.