«Βιολέτες»
…
Της τραγουδούσε κάθε πρωί για τον ήλιο και το φεγγάρι και έσπερνε τα σεντόνια της με ολάνθιστες βιολέτες. Ο καιρός περνούσε, κύλαγε ολοένα πιο γλυκά και ωρίμαζε τον έρωτα και αυτός κάθε πρωί, εκεί…την ξύπναγε με βιολέτες και τραγούδια. Κάποια στιγμή μέσα σε ένα πρωινό που ξεκίνησε με απλή βροχούλα δεν έκοψε βιολέτες θεωρώντας το κακό μικρό μα συνέχισε το κακό να μεγαλώνει ξεχνώντας να της τραγουδήσει, και ολοένα και πιο πολύ, ολοένα ανάποδη γιγαντώθηκε όλη η κακοκαιρία, μαζεύτηκε μέσα στο σπιτικό, πάνω στα πουπουλένια τα σκεπάσματα και δεν έλεγε να ξεστρατίσει. Χωρίς τραγούδι ναι, μα χωρίς βιολέτες ήταν σίγουρη πια ότι την απατούσε και έσφιξε στο χέρι το μαχαίρι. Ένας πισώπλατος αιφνίδιος πόνος σήμανε και για αυτόν το αναπότρεπτο τέλος της πουπουλένιας σχέσης.
Ως εδώ ήταν όλα και το πιο σπουδαίο, σ’ άλλη τέτοια αγάπη δε θα δοθούν ολάνθιστες βιολέτες και εμπιστοσύνη με βάρος πουπουλένιο. Τέλειωσε πια και αυτό και νάμαι πάλι μόνος με τη μούρη μέσα στο ποτήρι.…"
…
«βιολέτες και στιγμές»
από τα Σονέτα της Αφροδίτης
Θανάσης Πάνου
οι «Βιολέτες»
σε μια κυριακάτικη film noir απόδοση…κάτι σαν τα παλιά φωτορομάντζα δηλαδή…και φυσικά σε blues διάθεση…
…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου