Στα ίχνη των βημάτων της,
Οι ώρες της γιορτής,
Του θρήνου οι αιώνες,
Του έρωτα , της ξεχασιάς,
Ήτανε χαραγμένες,
Καθώς στις μύτες μια φορά,
Σερνόμενη την άλλη ,
Χοροπηδώντας με χαρά,
Βαριά την άλλη μέρα,
Χάραξε μια μικρή ζωή
Στο μήκος των ποδιών της.
Κι’ όταν το βλέμμα έστρεψε
Να δει τι είχε κάνει,
Ο αγέρας σκόνη σήκωσε
Και έσβησε τα χνάρια.
Πόπη Πασχαλίδου - 26/8/2013/16
σ'ευχαριστω πολύ Γεωργία μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή σας Ημέρα!!! Η ποιητική αναφορά, στην απέλπιδα προσπάθεια για υστεροφημία, σε κάθε έκφανση της ζωής, εδώ βρίσκει λόγο αιτία και αφορμή για να γραφτεί μια ιστορία που αφορά την δίκη μας αγωνία για το "μετά" Εύγε Πόπη!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ'ευχαριστώ που επικοινωνήσαμε!
ΔιαγραφήΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΜΕΝΟΥΝ ΑΝ Η ΠΕΡΠΑΤΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΗΘΙΝΗ, ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ, ΑΥΘΕΝΤΙΚΗ.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΜΠΡΑΒΟ ΚΑΛΛΙΟΠΗ.! Η ΡΥΘΜΙΚΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ .....ΤΗΣ ΔΕΣΠΩΣ....ΑΧΟΣ ΒΑΡΥΣ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ....ΦΙΛΙΑ ΠΟΛΛΑ!
Πάντα κάτι μένει!
Διαγραφή