Ουίλιαμ Μπλέικ - William Blake ( 28 Νοεμβρίου 1757 – 12 Αυγούστου 1827)

Να δεις τον Κόσμο σε έναν κόκκο άμμου,

και τον Ουρανό σ’ ένα αγριολούλουδο,

να κρατήσεις το Άπειρο στην παλάμη σου 

και την Αιωνιότητα σε μια ώρα.

Ο Ουίλιαμ Μπλέικ (αγγλ. William Blake, 28 Νοεμβρίου 1757 – 12 Αυγούστου 1827) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Άγγλους ποιητές και παράλληλα ζωγράφος, χαράκτης, εικονογράφος, μυστικιστής και οραματιστής.

Χαρακτηρίζεται συχνά ως ο «Προφήτης» της αγγλικής λογοτεχνίας και υπήρξε αναμφισβήτητα ένας από τους πλέον εκκεντρικούς και πολύπλευρους καλλιτέχνες. Αν και στην εποχή του χλευάστηκε ως παράφρων, σήμερα τιμάται ως μεγαλοφυΐα και συγκαταλέγεται ανάμεσα στους μείζονες ποιητές της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Ο Ουίλιαμ Μπλέικ γεννήθηκε στο Λονδίνο και η οικογένειά του ανήκε στη μεσαία τάξη. Ο πατέρας του Τζέiμς Μπλέικ ήταν αξιοσέβαστος έμπορος και μητέρα του ήταν η Catherine Hermitage. Οι γονείς του συνειδητοποίησαν από νωρίς πως το τρίτο από τα συνολικά πέντε παιδιά τους, διέθετε έντονη καλλιτεχνική κλίση και προσπάθησαν να βοηθήσουν τον Μπλέηκ προς αυτή την κατεύθυνση. Επέτρεψαν μάλιστα να εγκαταλείψει το συμβατικό σχολείο σε ηλικία δέκα ετών ώστε να αρχίσει να παρακολουθεί μαθήματα σε σχολή ζωγραφικού σχεδίου. Από μικρός, όπως ομολογούσε ο ίδιος βυθιζόταν σε εκστατικά οράματα.

 "Nebuchadnezzar" 

Από την ηλικία των δώδεκα μόλις ετών ξεκίνησε να γράφει ποιήματα. Τον Αύγουστο του 1772, ο χαράκτης James Basire του προσέφερε θέση μαθητευόμενου, γεγονός που θεωρείται σημαντικό στην μετέπειτα εξέλιξη του Μπλέικ. Συνολικά μαθήτευσε για επτά χρόνια και στο διάστημα αυτό εκπαιδεύτηκε σε όλες τις διαφορετικές χαρακτικές μεθόδους και τεχνικές. Παρά την κατάρτιση του, αποφάσισε να μαθητεύσει και στη σχολή ζωγραφικής της Βασιλικής Ακαδημίας, το 1779. Ένα χρόνο αργότερα, το 1780, παρουσιάστηκε δημόσια ένα υδατογράφημα του Μπλέικ, στην ετήσια έκθεση της Ακαδημίας.

Το 1782 ο Μπλέικ γνωρίστηκε με τον John Flaxman, ο οποίος επρόκειτο να γίνει προστάτης του. Την ίδια χρονιά παντρεύτηκε την Catherine Boucher, ένα φτωχό και αναλφάβητο κορίτσι, την οποία ο Μπλέικ θα εκπαίδευε, όχι μόνο στη γραφή και την ανάγνωση, αλλά και στη χαρακτική τέχνη. Εκείνη την περίοδο, ο George Cumberland, ένας από τους ιδρυτές της εθνικής πινακοθήκης του Λονδίνου, ήρθε σε επαφή με τα έργα του Μπλέiκ τα οποία και θαύμασε.

 Το αρχέτυπο του "δημιουργού"
είναι μια γνωστή εικόνα
στα φωτισμένα βιβλία
William Blake.
Εδώ, ο Μπλέηκ απεικονίζει
έναν πανίσχυρο δημιουργό
που συλλογίζεται τον κόσμο
που έχει σφυρηλατήσει.

Η πρώτη συλλογή ποιημάτων του Ουίλιαμ Μπλέικ, Poetical Sketches(Ποιητικά Σχεδιάσματα), δημοσιεύτηκε του 1783 με τη χρηματική ενίσχυση του Flaxman και του αιδεσιμότατου A. S. Mathew. Ο Ρόμπερτ Σίλιμαν Χίλiερ αναφέρει για τα ποιήματα της συλλογής αυτής: "...είναι αποκαλυπτικά όχι μόνο της ιδιοφυΐας του αλλά και των επιδράσεων του από τη λυρική ποίηση της Ελισαβετιανής εποχής, από το Ουίλιαμ Σέξπιρ|Σαιξπήρειο δράμα, από το Γοτθικό ύφος, από τον Οσσιανό, από τη δίχως ρίμες "Ωδή προς την Εσπέρα" του Κόλινς και από την υψηλή ρητορική του καιρού του".

Μετά από το θάνατο του πατέρα του, το 1784, λειτούργησε ένα κατάστημα ειδών σχεδίου και ζωγραφικής, μαζί με τον αδερφό του Ρόμπερτ. Συνεργάστηκαν με τον εκδότη Joseph Johnson, γεγονός που επέτρεψε στον Μπλέηκ να έρθει σε επαφή με σημαντικούς εκπροσώπους της αγγλικής διανόησης, όπως τον επιστήμονα Joseph Priestley, τον φιλόσοφο Richard Price, τον ζωγράφο John Henry Fuseli, με τον οποίο συνδέθηκε φιλικά, την φεμινίστρια Mary Wollstonecraft, αλλά και τον αμερικανό θεωρητικό και επαναστάτη Tom Paine. Ο Μπλέικ έτρεφε μεγάλες ελπίδες για την αμερικανική και γαλλική Επανάσταση αλλά αργότερα απελπίστηκε με την άνοδο του Ροβεσπιέρου. Η Mary Wollstonecraft έγινε επίσης στενή φίλη του και το 1788 ο Μπλέικ εικονογράφησε το έργο της Original Stories from Real Life. Μοιράζονταν ακόμη παρόμοιες απόψεις σχετικά με τη σεξουαλική ισότητα των δύο φύλων και το θεσμό του γάμου. Ο Μπλέηκ καταδίκαζε ανοιχτά την επιβεβλημένη αγνότητα της γυναίκας και τον προκαθορισμένο γάμο.

 Η Τίγρη, ποίημα
του Μπλέηκ και
παράδειγμα
της μεθόδου εκτύπωσης
που επινόησε.

Το 1788 ο Μπλέικ άρχισε να πειραματίζεται πάνω στη μέθοδο που θα χρησιμοποιούσε για να δημοσιεύσει τα ποιήματα του, όντας δύσπιστος απέναντι στους εκδότες της εποχής. Τελικά υιοθέτησε μια πρωτότυπη τεχνική εκτύπωσης συνδυάζοντας την ιδιότητα του χαράκτη και ζωγράφου με αυτή του ποιητή. Ιδιαίτερες λεπτομέρειες για την τεχνική του Μπλέικ δεν είναι γνωστές. Η εκτύπωση αυτή περιελάμβανε σύμφωνα με εκτιμήσεις την εξής διαδικασία: αρχικά το γράψιμο των στίχων πάνω σε πλάκες χαλκού με τη βοήθεια μελανιού και πινέλων, χρησιμοποιώντας παράλληλα ένα ανθεκτικό στα οξέα μέσο. Στη συνέχεια οι πλάκες εμβαπτίζονταν σε οξύ προκειμένου να διαλυθεί ο μη επεξεργασμένος χαλκός. Στο τελικά στάδιο, οι πλάκες χρωματίζονταν με υδατοχρώματα και τοποθετούνατν μαζί ώστε να αποτελέσουν έναν ενιαίο τόμο. Η μέθοδος αυτή ονομάστηκε από τον Μπλέικ "Πεφωτισμένη εκτύπωση" (Illuminated printing) και συχνά τα έργα αυτής της μορφής αναφέρονται και ως "Πεφωτισμένα βιβλία". Ο Μπλέηκ χρησιμοποίησε τη "φωτισμένη" εκτύπωση για όλα τα του τα έργα από τη στιγμή που την επινόησε. Κάθε ένα από τα "φωτισμένα" βιβλία του αποτελούσε ένα μοναδικό έργο τέχνης. Ο Μπλέικ θεωρούσε ότι η αυτόνομη δημοσίευση των βιβλίων θα μπορούσε να ελευθερώσει τον καλλιτέχνη από την τυραννία της λογοκρισίας από την εκκλησία και το κράτος. Ο μελετητής του έργου του Μπλέικ Geofrey Keynes, αναφέρει πως τα "φωτισμένα" βιβλία του Μπλέικ εμφανίζουν ομοιότητες με μεσαιωνικά χειρόγραφα που περιείχαν επίσης διακόσμηση. Σε μια επιστολή, ο Μπλέικ αναφέρει ακόμα πως τη μέθοδο αυτή του την αποκάλυψε ο νεκρός αδελφός του Ρόμπερτ όταν πρόβαλε μπροστά του σε ένα νυχτερινό όραμα.

Το 1790 ο Μπλέικ μετακόμισε με τη γυναίκα του στο Λάμπεθ (Lambeth) όπου θα παρέμενε για περίπου δέκα χρόνια. Εκεί συνέχισε να κατασκευάζει χαρακτικά για τα ποιήματα του και να εξελίσσει τα θέματα του. Είναι η περίοδος που εκδίδει έργα όπως Το βιβλίο του Ούριζεν(1794), Ευρώπη: μία προφητεία (1794), Το Τραγούδι του Λος' (1795) καιΤο βιβλίο του Λος (1795). Παράλληλα με αυτά τα έργα, σημαντικός καρπός της ιδιαίτερα δημιουργικής του παραμονής στο Λάμπεθ ήταν καιΟι Γάμοι του Ουρανού και της Κόλασης (1790-1793).

"Grave"

Από το 1800 εως το 1803, το ζεύγος Μπλέικ έζησε στο χωριό Φέλπχαμ (Felpham) του Σάσσεξ. Σε αυτό το διάστημα, συντηρούνταν οικονομικά από τον ποιητή Ουίλιαμ Χέιλι (William Hayley) του οποίου έργα εικονογραφούσε ο Μπλέικ. Επιπλέον, την περίοδο αυτή, ο Μπλέικ συνελήφθη με αστήρικτες κατηγορίες πως σε καιρό πολέμου ενεργούσε ενάντια στη χώρα του. Είναι γεγονός πως ο Ουίλιαμ Μπλέικ ήταν πολέμιος των αξιών της Βρετανικής Αυτοκρατορίας, κάτι που αποτύπωσε σαφώς και στα ποιήματά του, ωστόσο ποτέ δεν προέβη σε αντιεξουσιαστικές ενέργειες. Η παραμονή στο Φέλπχαμ σημαδεύτηκε και από την ολοκλήρωση του ποιήματος Μίλτον (1803-1808). Αξίζει να αναφερθεί πως ο Μπλέικ θεωρούσε τον Τζον Μίλτον ως τον μεγαλύτερο των ποιητών, αν και παράλληλα πίστευε πως είχε υποπέσει και σε ολέθρια σφάλματα.

Το επόμενο σημαντικό του έργο ήταν οι εικονογραφήσεις του για μια έκδοση του Τάφου του Ρόμπερτ Μπλαιρ(Robert Blair) που εκδόθηκε το 1808 και συγκέντρωσε μεγαλύτερη προσοχή από όλα τα υπόλοιπα ποιητικά του έργα. Ωστόσο οι κριτικοί της εποχής δεν αντιμετώπισαν θετικά τις εικονογραφήσεις αλλά περισσότερο με διάθεση καχύποπτη και χλευαστική.

Chaucer's Canterbury Pilgrims Picture The Canterbury Pilgrims

Την περίοδο 1809 εως 1815 ολοκλήρωσε το τελευταίο και μακροσκελές προφητικό του βιβλίο, την Ιερουσαλήμ, ενώ αργότερα δημιούργησε και μια σειρά εικονογραφήσεων για το Βιβλίο του Ιώβ (Book of Job), που θεωρούνται ως η σημαντικότερη καλλιτεχνική παραγωγή του Μπλέικ. Το έργο του αυτό αποτέλεσε παραγγελία στις αρχές του1820 του Τζον Λίννελ (John Linnell), μέλους μιας ομάδας καλλιτεχνών που αυτοαποκαλούνταν "Αρχαίοι". Η ομάδα αυτή θαύμαζε το έργο του Μπλέικ και τον στήριξαν τόσο οικονομικά όσο και ηθικά στα τελευταία χρόνια της ζωής του.

Μετά την ολοκλήρωση της Ιερουσαλήμ ο Μπλέικ έγραψε ελάχιστη ποίηση αλλά αφοσιώθηκε στη ζωγραφική και τη χαρακτική. Εξαίρεση αποτελεί το Αιώνιο Ευαγγέλιο (The Everlasting Gospel) που ολοκληρώθηκε το 1818.https://el.wikipedia.org

Age Teaching Youth

Ακόμα και στο τέλος της ζωής του παρέμενε ακμαίος και ιδιαίτερα οξυδερκής. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός πως προσπάθησε να μάθει ιταλικά με σκοπό να διαβάσει Δάντη. Σχεδίαζε επίσης να εικονογραφήσει τη Θεία Κωμωδία, έργο που ξεκίνησε περίπου το 1825 αλλά δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει. Πέθανε τον Αύγουστο του1827.

Η στάση των κριτικών απέναντι στον Ουίλιαμ Μπλέικ, την εποχή που έζησε, κυμάνθηκε από την καχυποψία και την επιφύλαξη ως την απόλυτη εχθρότητα. Ακόμα, οι οραματισμοί του Μπλέικ εκλαμβάνονταν από την πλειοψηφία ως δείγμα παραφροσύνης του ποιητή. Ο Μπλέικ συχνά απογοητευόταν καθώς έβλεπε πως η δουλειά του αντιμετωπιζόταν με χλεύη. Το 1809 διοργάνωσε μια ιδιωτική έκθεση των πινάκων του με σκοπό να δημοσιοποιήσει το έργο του αλλά και να το υπερασπιστεί. Η έκθεση αυτή έτυχε ωστόσο πολύ ψυχρής υποδοχής.

When the senses are shaken 

Ενδεικτική είναι η κριτική που άσκησε η εφημερίδα The Examiner:"...ο Ουίλιαμ Μπλέικ, ένας δυστυχής παράφρων, ακίνδυνος κατά τα άλλα και γι' αυτό έξω από το άσυλο, θα περνούσε εντελώς απαρατήρητος αν δεν διακήρυσσαν δημόσια τον θαυμασμό τους για αυτόν πολλοί διακεκριμένοι καθηγητές και ερασιτέχνες. Οι έπαινοι τους οποίους οι κύριοι αυτοί επεφύλαξαν πέρυσι στις εικονογραφήσεις του Τάφου (του Robert Blair) που φιλοτέχνησε ο δυστυχής, κατόρθωσαν να τον ωθήσουν να δημοσιοποιήσει την τρέλα του και έτσι να τον εκθέσουν και πάλι αν όχι στη χλεύη, στον οίκτο του κοινού."

Ο ίδιος ο Μπλέικ, υπερασπιζόμενος κάποτε το έργο του, παρατήρησε:"Το Υψηλό παραμένει κατ' ανάγκη σκοτεινό για τους Αδύναμους ανθρώπους. Αυτό που μπορεί να είναι σαφές για έναν ηλίθιο δεν είναι άξιο της προσοχής μου."

Σήμερα αναγνωρίζεται ως ο αυθεντικότερος και πιο εκλεκτός από τους ρομαντικούς ποιητές και θεωρείται μια από τις σημαντικότερες μορφές της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Είναι κοινή διαπίστωση των μελετητών του, πως η αξία του Μπλέικ δεν περιορίζεται μόνο στο γεγονός πως αποτέλεσε έναν αξιόλογο ρομαντικό ποιητή αλλά κυρίως στο ότι κατόρθωσε παράλληλα να δημιουργήσει και να απεικονίσει ένα εξαιρετικά πολύπλοκο προσωπικό μυθολογικό σύστημα.

 De antro nympharum

ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Το δέντρο με το δηλητήριο

Θύμωσα με το φίλο μου:
είπα την οργή μου, η οργή μου έσβησε.
Θύμωσα με τον εχθρό μου:
δεν το είπα, η οργή μου θέριεψε.

Και την πότιζα με φόβο
Νύχτα και μέρα με τα δάκρυά μου
Με χαμόγελα την έκρυψα
και με γλυκές, απατηλές γητειές.

Μέρα και νύχτα εκείνη θέριευε,
μέχρι που γέννησε λαμπρό μήλο,
κι ο εχθρός μου το 'δε να λάμπει
κι ήξερε ότι ήτανε δικό μου.

Κλεφτά μπήκε στον κήπο μου
όταν η νύχτα είχε ρίξει τα πέπλα της
και την αυγή τον είδα με χαρά ξαπλωμένο
να κείτεται κάτω απ' το δέντρο.
πηγή

Albion Rose

Παροιμίες της Κόλασης.

Η δεξαμενή περιέχει, η πηγή ξεχειλίζει.
Να σκέπτεσαι το πρωί, να πράττεις το μεσημέρι,
vα δειπνείς το βράδυ, να κοιμάσαι τη Νύχτα.
Να περιμένεις δηλητήριο από το στάσιμο νερό.
Αυτός που δέχεται μ’ ευγνωμοσύνη έχει πλούσια σοδειά.
Η δημιουργία ενός μικρού λουλουδιού είναι μόχθος αιώνων.
Η Αφθονία είναι Ομορφιά
Οι χαρές εγκυμονούν, οι λύπες γεννάνε.
Το πουλί τη φωλιά, η αράχνη τον ιστό, ο άνθρωπος τη φιλία
Μια σκέψη γεμίζει το αχανές
Πάντα λέγε ελεύθερα τη γνώμη σου και ο τιποτένιος θα σε αποφεύγει.
Οι τίγρεις της οργής είναι σοφότερες απ’ τ’ άλογα της διδαχής.
Η μηλιά ποτέ δε ρωτάει την οξιά πώς να μεγαλώσει,
ούτε το λιοντάρι το άλογο πώς να πιάσει τη λεία του.
Η ψυχή της γλυκιάς χαράς ποτέ δε λερώνεται.
Ο ανόητος δεν βλέπει το ίδιο δέντρο με τον σοφό.
Αυτός που το πρόσωπό του δεν σκορπάει φως,
ποτέ του δεν θα γίνει άστρο.
Η Αιωνιότητα είναι ερωτευμένη με τα έργα του χρόνου.
Τις ώρες της ανοησίας τις μετρά το ρολόι,
οι ώρες της σοφίας δεν μπορούν να μετρηθούν.
πηγή

"God Blessing the Seventh Day" 

Μια θεία εικόνα

H βαρβαρότητα έχει μια ανθρώπινη καρδιά
Ο φθόνος το σχήμα του ανθρώπινου προσώπου
Ο τρόμος είναι η θεία ανθρώπινη μορφή
H μυστικότητα το ρούχο του ανθρώπου.

Το ανθρώπινο ρούχο είναι σίδερο χυτό
H ανθρώπινη μορφή πύρινος καυστήρας
Το ανθρώπινο πρόσωπο καμίνι σφαλιστό
H ανθρώπινη καρδιά αχόρταγος κρατήρας.
http://en-texnon.blogspot.gr/

Abel

Η Τίγρη

Τίγρη, τίγρη, που καις λαμπρά στα
δάση της νύκτας.
Ποιό αθάνατο χέρι ή μάτι σχεδίασε
την τρομερή σου συμμετρία;
Σε τι απύθμενα βάθη ή μακρινούς ουρανούς
έκαιγε η φωτιά των ματιών σου;
Σε τι φτερά ήθελε Εκείνος να πετάξει;

Ποιό χέρι τόλμησε να πιάσει τη φωτιά σου;
Ποιό το στέρνο και ποια η τέχνη
ν’ ανοίξει θα μπορούσε την ενέργεια της καρδιάς σου;
Κι όταν η καρδιά σου άρχισε να χτυπά,
ποιό φοβερό χέρι; και ποιό φοβερό πόδι;
Ποιό σφυρί, ποιά αλυσίδα,
Σε ποιό καμίνι ήταν το μυαλό σου;
Σε ποιό
θα τολμούσε να πνίξει τους θανάσιμους φόβους του;
Όταν τα άστρα έριχναν κάτω στη γη
τα φωτεινά τους ξίφη και έβρεχαν
τους ουρανούς με τα δάκρυά τους,
Χαμογελούσε Εκείνος, που έβλεπε το έργο του;
Εκείνος που έκανε το πρόβατο, έκανε κι εσένα;
Τίγρη, τίγρη, που καις λαμπρά στα δάση της νύκτας
Ποιό αθάνατο χέρι ή μάτι σχεδίασε
την τρομερή σου συμμετρία!
http://en-texnon.blogspot.gr/

Fire

Άτιτλο

Του δικού μου του ανέμου φόβο είχα η μανία
μη χαλάσει όλα τ’ άνθη τα σωστά και τα ωραία,
και ο ήλιος ο δικός μου έκαιγε μεγάλη φλόγα,
και τ’ αγέρι το δικό μου έπαψε πνοή να έχει.

Άνθος όμως απ’ τα ωραία μήτε ένα δεν ευρέθη
όμορφο και γινωμένο πάνω σε κανένα δέντρο -
όλα ετούτα ‘δω τα άνθη έγιναν και μεγαλώσαν
άκαρπα, και ψευτισμένα, όμορφα μόνο στο μάτι.

http://www.vakxikon.gr/

God creating Eve from Adam and blessing her

Τραγούδι

Τι όμορφα τριγύριζα χωράφι το χωράφι
και ένιωθα ολάκερη τη θερινή τη δόξα,
μέχρι που εγώ ο πρίγκιπας του έρωτα τον είδα
‘κείνον που σύρθηκε όμορφα μέσα στις ηλιαχτίδες.

Όλα τα κρίνα μου ‘πλεξε να βάλω στα μαλλιά
και ρόδα κατακόκκινα να έχω για στεφάνι,
στους κήπους του με τράβηξε στην τόση ομορφιά
που όλες οι χρυσές χαρές ανθίζουν το κοτσάνι.

Του Μάη οι γλυκοδροσιές νότισαν τα φτερά μου
κι ο Φοίβος φλόγισε μ’ ορμή την όμορφη φωνή μου,
στα ξαφνικά με έπιασε με δίχτυ μεταξένιο
και σε κλουβί με έκλεισε χρυσό μαλαματένιο.

Απ’ έξω εκείνος κάθεται, του αρέσει να μ’ ακούει
κι ύστερα με χαμόγελο στα χέρια του με παίζει,
μ’ ανοίγει το χρυσό φτερό που τώρα δεν πετάει,
η λευτεριά μου χάθηκε κι εκείνος το γλεντάει.
http://www.vakxikon.gr/

Homer and the Ancient Poets

Εἰσαγωγή

Μοῦ ἀρέσει ἡ φλογέρα.
Τριγυρίζω ὅλη-μέρα
στὰ βουνά, ἐδῶ κι ἐκεῖ,
κυνηγάω τὴ σιωπὴ
μὲ τραγούδια χαρωπά.

Καὶ μιὰ μέρα, τί νὰ δῶ;
Στὸ γαλάζιον οὐρανό,
ἕνα τόσο δὰ παιδάκι,
πάνω σ᾿ ἕνα συννεφάκι,
νὰ μοῦ λέει γελαστά:

«Παῖξε κι ἕνα τραγουδάκι
ποὺ μοῦ ἀρέσει, γιὰ τ᾿ ἀρνάκι.
Παῖξε, κάνε μου τὴ χάρη!»
Ἔπαιξα μὲ τόση χάρη
ποὺ ἔβαλε τὰ κλάματα.

«Παῖξε πάλι!»
Παίζω πάλι.
Κλαίει μὲ κάτι δάκρυα νά!

«Ἄσε τώρα τὴ φλογέρα.
Σκόρπισε πέρα ὣς πέρα
τὴ γλυκιά σου τὴ φωνή».
Εἶχα καὶ καλὴ φωνή...
κλαίει, κλαίει ἀπὸ χαρά!

«Μπράβο! Πρέπει νὰ τὰ γράψεις,
τὸ βιβλίο σου νὰ φτιάξεις».
Χάθηκε σὰν τὸν καπνό,
πρὶν προλάβω νὰ τὸ ῾δῶ
κι ἔμεινα σὰν...καλαμιά!

Ἔκοψα ἕνα καλάμι,
πῆρα κι ἀπὸ τὸ ποτάμι
γιὰ μελάνι τὸ νερὸ
κι ἔγραψα ὅλα αὐτὰ ἐδῶ
τὰ τραγούδια γιὰ παιδιά.

Τί κοιτᾶτε;
Προχωρᾶτε
γιὰ νὰ βρεῖτε τὴ χαρά!

http://users.uoa.gr/

The Penance of Jane Shore

Ὅλη ἡ πλάση ξεφωνίζει
Βγαίνει ὁ ἥλιος κι οἱ σκιες
τρέχουν, κάνουνε χαρές.
Γέλια στὰ καμπαναριά,
ἦρθε ἡ Ἄνοιξη, παιδιά!
Νάτος ὁ κορυδαλλὸς
κι ὁ σπουργίτης ὁ μικρός.
Νάτη ἡ τσίχλα ἡ πεταχτή.
Δὲς, φωνὴ καὶ ταραχή!
Μὲς στὰ θάμνα οἱ πουλομάνες
παραβγαίνουν τὶς καμπάνες.
Ἡ παρέα παιχνίδι ἀρχίζει
κι ὅλη ἡ πλάση ξεφωνίζει

Τρέχει καὶ ὁ Μπαρμπαγιάννης
- στὶς χαρὲς του, δὲν τὸν πιάνεις -
κάτω ἀπ᾿ τὴ βελανιδιὰ
μ᾿ ὅλα τὰ μπαρμπαπαιδιά.
Κάθονται καὶ μᾶς κοιτᾶνε,
τὰ κεφάλια τους κουνᾶνε:
«Ἂχ! Τὰ νιάτα πῶς περνᾶνε
κι εἶναι μόνο μιὰ φορά!»
Ἡ παρέα τοὺς τριγυρίζει
κι ὅλη ἡ πλάση ξεφωνίζει.

Μὰ, γιὰ δεῖτε τὸ μικρό!
Δὲ μπορεῖ ἄλλο χορό.
Τότε ὁ ἥλιος κατεβαίνει
κι ἡ παρέα κουρασμένη
τὸ παιχνίδι παρατᾶ.
Τρέχουν ὅλα τὰ παιδιὰ
ν᾿ ἀγκαλιάσουν τὴ μαμά τους,
σὰν πουλάκια στὴ φωλιά τους.
Πρῶτο τὸ μικρὸ νυστάζει
κι ὅλη ἡ πλάση σκοτεινιάζει.
http://users.uoa.gr/

The Agony in the Garden

 Christ Appearing to the Apostles after the Resurrection 

 Elohim Creating Adam

 Isaac Newton

ΠΗΓΗ ΠΙΝΑΚΩΝ https://commons.wikimedia.org/