ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΣΠΟΝΤΗ ΛΟΥΛΕΛΗ " Το παιδικό μου σεντόνι "

πηγή φωτογραφίας 

Ο,τι αγάπησα
ψιχαλίζει πάντα εδώ γύρω.
Με κυκλώνει.
Με συνεπαίρνει.
Οι νουβέλες μου,
το άχθος μου,
το ρυζόγαλο της γιαγιάς,
το ίδιο το βάρος μου,
τ αλαφιασμένα μου ραντεβού,
οι αντιγραφές
και οι έρωτες μου.
Το παρθενικό μου το χάδι
ακόμα σαλεύει
στο λινό.,
από τα χεράκια της μαμάς,
κλινοσκέπασμα,
και ο μίσχος του
ονόματος σου στα χείλη μου
τρυφερά,
τον ουρανίσκο μου γδέρνει,
να τες κι οι νεολαίες
αισθήσεις μου,
που, εν αγνοία τους,
τελούσαν υπό κατοχή,
πρωτοξυπνούσανε για
να ενηλικιωθούν.
Πάρτα μου όλα,μεράκι,
μα άφησε μου ένα μονάχα :
το εφηβικό μου κρεββάτι,
άλωσε τα μου όλα, ζωή,
αλωμένη κι εγώ άλλωστε
ξανά και ξανά
απ το πυρ σου,
μα σ εξορκίζω,
μην πάρεις την κλίνη μου,
όχι για μένα
αλλά να,
είναι που εκεί,
εσαεί θα ξαποσταίνουν
οι φλέβες μου,
το πρωτοσύστατο αίμα μου,
το αίμα από το βυζί
της μητέρας
και του πατέρα ο θυρεός.
Είναι εκεί που θα
γυρίζω πάντα,
στη θυρίδα του αίματος,
στη μνήμη της ρίζας,
βλέπεις,
εκεί θα κείτεται
πάντοτε
η πρώτη αθωότητα :
το παιδικό μου σεντόνι,
βλέπεις,
πολύ πριν γίνει μαυσωλείο
ο κόσμος,
την καταχώνιασα εκεί,
αθωότητα κρυμμένη
κάτω απ το στρώμα,
να με ξεπλένει,
κάθε που η ενηλικίωση
λερώνει το άσπιλο,
κάθε που μαγαρίζει
το Θαύμα......................

ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΣΠΟΝΤΗ ΛΟΥΛΕΛΗ