ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΣΠΟΝΤΗ ΛΟΥΛΕΛΗ. " Αγεφύρωτη λύπη "

Πίνακας -  Montserrat Gudiol

Ξωπίσω σου,

αγεφύρωτη η λύπη.
Μην λυπηθείς
τη μαργαρίτα
που έσπασε,
δεν είχε ρίζες,
κι αν είχε,
ήταν στο χάος.
Τη δική μου λύπη
να μην τη λυπηθείς,
παραμένει απέραντη
όπως το άπειρο,
τι λαμπερή
μέσα από τις ασυγκράτητες
φουρτούνες της,
θρηνητική
μέσα στην εγκατάλειψη......
Σου στέλνω την άνοιξη
μα εσύ δεν τη θέλεις,
πίσω μου τη γυρνάς
μαζί με χειμώνες,
θ αποκρίνομαι στις βροχές
τ όνομα σου,
και θα χιονίζω στα κρύα
αστείρευτο έρωτα
απολογητικό,
θα σφυρίζει τα άυπνα
με τον άνεμο,
τις αργόσχολες Κυριακές
θα κλαίει με τον οίστρο
κι η αφή μου
θα σπέρνει φωτιές,
θα μου λείπεις,
θα ουρλιάζω,
κι ύστερα
στην αγχόνη
της θύμησής σου
θα παραδίνομαι
εξουθενωτικά.
Μη λυπηθείς τη μεσίστια
ψυχή μου,
όλες τις τρυφερές μαργαρίτες
του κήπου μας
τις ξερίζωσα,
χέρσος να ναι ο γκρεμός μου,
όχι, δεν ταιριάζει η συμπάθεια
στην αγάπη,
μόνο της πρέπουν
μυθιστορηματικοί χωρισμοί
και πελώριες δίνες,
σε καθε ανάβαση
για να ερωτοτροπεί
με ύψη και πτώσεις,
σαν μια αγάπη εξοντωτική,
αγάπη αξημέρωτη πλάνη......

ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΣΠΟΝΤΗ ΛΟΥΛΕΛΗ.