Χέρια αδειανά, έρημα κλαδιά γυμνά.
Δίχτυα φτωχικά, κυνηγούν τ’ άγρια πουλιά των ημερών τους.
Το νερό που τους ζητήθηκε κύλησε ανάμεσα από τα δάχτυλα.
Οι αγαπημένοι, θλίψη που στάζει σαν βροχή.
Χέρια στοργικά!
Με την αγάπη χαμένη σε μακρινά ταξίδια.
Με τη φωτιά στην άκρη του βλέμματος.
Περιμένουν το χρόνο, περιμένουν τις άνοιξες.
Σαν δέντρα, σαν γη γυμνή, σαν σώματα νεκρών.
Δεν έχουν δάκρυα να ζητήσουν.
Δεν έχουν αγέρι να καλωσορίσουν.
Τα παιδιά που κάποτε έτρεχαν στα όνειρά τους,
χάθηκαν με τα σμήνη των χελιδονιών.
Κι έπειτα ήρθε η βαρυχειμωνιά.
Το ρίπισμα του χιονιά το ανελέητο,
το κροτάλισμα του ανέμου το δυνατό.
Φτωχά χέρια!
Σκληρή η θητεία της γνώσης.
Η μαθητεία της αγάπης ακατανόητη!
Χαμένοι λευκοί άγγελοι!
Ο δρόμος τους ματωμένος.
(απ’ το ΣΩΜΑ ΦΥΛΑΧΤΟ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου