Κυριακή, η μέρα που μας γεννά πεποιθήσεις και προσδοκίες για το ιδανικό ή και το άπιαστο. Έχει άρωμα σπιτικού φαγητού, τραπέζι με τους αγαπημένους, γέλια δυνατά και εκδρομές. Η μέρα που το απόγευμα έχει γεύση από τη μελαγχολία της σχολικής Δευτέρας.
Το βράδυ της Κυριακής κάνουμε απολογισμούς, μετράμε απουσίες και μαζί και τις αντοχές μας. Λες και καθόμαστε πάνω στα χρόνια και στις επιλογές μας, όπως καθόμασταν άβολα στο σκληρό καναπέ της θείας, όταν η μάνα μας πήγαινε επίσκεψη. Και όλο κοιτάζαμε έξω από το παράθυρο... Ξαφνικά έρχεται απρόσκλητη μια τρυφερή ανάμνηση, που δίνει στα άψυχα ζωή και τη βεβαιότητα πλέον ότι έχουμε τεράστιο αποθηκευτικό χώρο στην καρδιά μας.
Λίγο πριν κοιμηθούμε κουλουριαζόμαστε στο κρεβάτι, όπως τα έμβρυα και ψάχνουμε το μαξιλάρι εκείνο που μας νανούριζε, όταν ήμασταν μωρά. Έτσι ηρεμούμε και ελπίζουμε να κάνουμε πολλά καινούρια όνειρα, αλλά λίγες ρυτίδες στην καρδιά καθώς μεγαλώνουμε!
Φαινομενικά αυτή είναι μια ασήμαντη στιγμή, ένα τίποτα...που ίσως είναι τελικά τα πάντα! Μία μέρα είναι μόνο η Κυριακή. Μόνο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου