Τίποτα δικό σου δεν έμεινε
μόνο μια νυχιά όνειρο
να κρατηθούμε απ' ένα σύννεφο
κι ένα δάκρυ να ποτίσουμε
αυτή τη Γη που την πατούν
οι προδομένοι,
που έχουν βλέμμα πικραμένο!
Αυτή η πορεία καινούργιας ζωής
την κόβουν τα ποτάμια,
κι είναι βαθιά κι ορμητικά
φέρνουν ίλιγγο με κυματισμό
να πίνεις όλη τη γλύκα
της καρδιάς
και αυτή να βογκά
να γουργουρίζει ακατάπαυστα
στην πέτρα πριν σπάσεις
το κεφάλι σου.
Και εσύ γίνε άνεμος
να ρουφάς υπομονή
από πολύ θολούρα
την ώρα όρθρου λυχνικού
χίλια σπαρτά να ξεψυχούν
μιας λέξης στα ξέστηθα
όλα όσα κρέμονται
από το έλεος τ' ουρανού.
Και μέτρα του καιρού
τον αληθινό σου φόρο να καταβάλεις
στην γη που περπατήσαμε
και κατοικούμε.
Εσύ κι εγώ δεν θα χωρίσουμε
νύχτα και κάθε μέρα νύχτα στη νύχτα
βουτηγμένη κρύβεται,
της σιωπής το τραύμα.
Γρηγορια Πελεκουδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου