ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΣΠΟΝΤΗ ΛΟΥΛΕΛΗ. "Σκορπάω"

Barbara Bezina art

Σκορπάω....
Σπάω σε γυάλινες συντριβές,
σε λαβωματιές.
Ραγισμένη αγάπη στους τοίχους,σκιές,ανεπίτρεπτα όρια,
στις δίνες συνενοχές,σιωπές.
Φοράω...
Ντύνομαι το σακάτη τον πόνο,
σακατεμένη  από νοσταλγία κι εγώ,
πτοημένη απ τη μνήμη,
της ακροβασίας ερωμένη οδός,
τραγωδός.
Βουτάω...
Κολυμπώ στη λιμνάζουσα αγάπη,
στάχτη κι εγώ από ηφαίστεια θυμούς,
θερμούς αγωγούς μιας έμψυχης ένδειας,
κάθιδρες φτώχειες.
Κύματα φτώχειας, λοιπόν, οι απόντες.
Γυρνάω...
Περνάω από δρόμους ιδιόρρυθμους,
σοκάκια που αγγίζουν τις θύμησες,
από νιότη λαχανιασμένη  στα μοτέλ των σωμάτων και των αθανάτων.
Παντοδύναμα χάδια σταλάζουν στ αγγεία μου, η καυτή σου ανάμνηση.
Χυμάω...
Στη σκόρπια γαλήνη ορμάω,
επανάστασης μόρια ζητάω,
να μου δώσει έναν πόλεμο ερωτικό.
Χέρι με χέρι η πάλη,
να ναι όπως τότε,δελεαστική,
χείλη με χείλη,ανυποχώρητο φιλί.
Όπως τότε,στη νεολαία ορμή μας.
Κρατάω..
Μαζεύω εκείνα τα σπάργανα όπλα της νιότης μας
και τα φυτεύω στη δύση,
να μιλήσει η αγέραστη φύση,
η παιδική μας καρδιά,
στο απόλυτο να πιστέψουμε,
το ακαθόριστο να γυρέψουμε,
να σκορπίσουμε αυθάδικες ηδονές.
Απ αυτές που σπαράζουν.
Σκορπαω...
Κι έτσι σκόρπια,στα όρθια πίνω κουράγια.
Να μην ξεχαστώ και δε ζήσω,να αναλωθώ.
Να θυμηθώ την καρδιά ν ακονίσω,
να ερωτευτώ.
Να αμφιβάλλω για μένα,για σένα,
τον κόσμο ν αμφισβητώ.
Απ τη ζωή να ψωνίσω,να ονειρευτώ.
Σκορπάω....
Κι αν σκορπίζομαι είναι επειδή χαρίζω... Και,ολοένα,γιατί πια χαρίζομαι.........

ΑΓΓΕΛΙΝΑ ΣΠΟΝΤΗ ΛΟΥΛΕΛΗ.