Σε κάθε ψέμα ορθώναμε και έναν τοίχο. Σε ένα λαβύρινθο χαθήκαμε, που επιστροφή δεν έχει.
Ούτε για μίτο προβλέψαμε, ούτε καν το πιο απλό που εκείνος ο μικρός, ο κοντορεβιθούλης, είχε προνοήσει, μερικά βότσαλα.
Και τέλος τα ψέματα δεν έχουν. Ολοένα καινούργιοι τοίχοι ορθώνονται και ποιο βαθιά χανόμαστε. Μέχρι που αρχίσαμε να βουτάμε τα δάκτυλα σε μπογιές, να τους ζωγραφίζουμε, να χουν χρώματα τα ψέματα, αρεστά να είναι.
Ξεκινήσαμε να τα μετράμε, κάπως να περνάει ο καιρός...
Πόσα ψέματα θεέ μου! Mας κυκλώσανε, δεν ξέρουμε που αρχίζουν και που τελειώνουν.
Μέχρι και στο μέτρημα μπερδευτήκαμε και πάλι απ’ την αρχή.
Βρέθηκε κάποιος να πει, πως ένας από μας από το λαβύρινθο θα κατάφερνε να βγει.
Πως; Με το καλύτερο ψέμα! Ο μεγαλύτερος, ο σπουδαιότερος ψεύτης!
Βαλθήκαμε να πλέκουμε ιστορίες, να ζωγραφίζουμε τους τοίχους, να γυρνάμε τάχα τυχαία στους διαδρόμους, ιδέες να κλέβουμε αναμεταξύ μας.
Αδιάκοπα χτίζαμε και ζωγραφίσαμε τοίχους και πάλι ψέματα λέγαμε στο διπλανό μας, πως τάχα ο δικός του θα κερδίσει αφού δείχνει να είναι ο ωραιότερος...
Περιμέναμε... πέρασε η μέρα... πέρασε η εβδομάδα... πέρασε ένας μήνας και εκείνος ο κάποιος δεν ξαναφάνηκε. Καταλάβαμε πως δικαίως εκείνος την έξοδο είχε βρει, αφού κατάφερε ψεύτες σαν και μας να κοροϊδέψει, χαρίζοντας μας μιαν ελπίδα μόνο...
/>*/<
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου