Είσαι μόνος...
Χαμογελάς μέσα στην οικεία σου ερημιά,
στο χώρο το μεστό από την ώριμη,
τη γαλήνια εκδοχή σου.
Με βήματα άφοβα
προχωράς προς την αλήθεια σου.
Προς τη μόνη αλήθεια...
της οδού προς εαυτόν.
Για να μη χάσεις την ψυχή σου,
κερδίζοντας μάταιες προσδοκίες
ενός ρευστού και αβέβαιου κόσμου...
Απατηλού στην ονειρική του διάσταση
σε εποχές άγουρες και ανύποπτες
για τη γλυκύτητα των μελλοντικών καρπών
οδυνηρής ανθοφορίας...
Είσαι μόνος...
Αλλά - το ξέρεις πια - συντροφευμένος
από τις μοναξιές όλης της γης.
Μ.Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου