Όταν οι σκιές ξεμακραίνουν
εμείς είπαμε να αγαπηθούμε
λιποτακτώντας με το φεγγάρι,
ατενίζοντας το άπειρο αχανές
σε χρόνο άχρονο.
εμείς είπαμε να αγαπηθούμε
λιποτακτώντας με το φεγγάρι,
ατενίζοντας το άπειρο αχανές
σε χρόνο άχρονο.
Ανεβήκαμε με τον ήχο της σιωπής
σε μια τεράστια αγκαλιά που
να μην έχει παρελθόν,
μόνο μετάξια διάφανα όνειρα
μέσα σε μια βραδιά λιτανείας,
στου ουρανού τις λάμψεις
να ραμφίζουν τα ματόκλαδα
των άστρων.
σε μια τεράστια αγκαλιά που
να μην έχει παρελθόν,
μόνο μετάξια διάφανα όνειρα
μέσα σε μια βραδιά λιτανείας,
στου ουρανού τις λάμψεις
να ραμφίζουν τα ματόκλαδα
των άστρων.
Και ήρθε το παραμύθι να μας τυλίξει
με τα πέπλα της νύχτας
χωρίς συρματοπλέγματα,
δύο φτερά άπλωσε
στης δίνης τα βελούδα,
κι ένας δίσκος να κινείται
στο χλωμό φως
με τους όρκους της αιωνιότητας
στο παντού και για πάντα...
με τα πέπλα της νύχτας
χωρίς συρματοπλέγματα,
δύο φτερά άπλωσε
στης δίνης τα βελούδα,
κι ένας δίσκος να κινείται
στο χλωμό φως
με τους όρκους της αιωνιότητας
στο παντού και για πάντα...
Γρηγορία Πελεκούδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου