ωκεανού το άπειρο τον πόνο της κάθε μέρας σου. Που τη φορτώνεις με τις λέξεις που φορούν
την αλήθεια σου. Με την κρυμμένη μουσική της ψυχής σου... Με τους ήχους από τα βήματα της σκέψης και της καρδιάς σου. Μια μικρή άσπρη βάρκα στη γαλήνη - στην
τρικυμία... Με το λυπημένο τραγούδι σου άνεμο, να
φυσά στα πανιά της. Με την ψυχή σου, γυμνή στην ομορφιά ή στην
ασχήμια της, μοναδικό επιβάτη.Σ' ένα ταξίδι αναπόφευχτο
- κάλεσμα βαθύ, σκοτεινό σαν το
πέλαγο...Ανεξήγητο και, κάποτε, ανομολόγητα λυτρωτικό στην προσμονή μιας
συνάντησης.
Υπέροχη ΠΟΙΗΣΗ,βαθιά κατνοητή που μιλα ίσια στη καρδιά.Πάρα πολυ καιρό είχα να διαβάσω κάτι αντίστοιχο.Πίστευα ότι αυτό το είδος είχε εκλείψει από τη σύγχονη ποίηση των νεοελλήνων.¨Εχω κουραστεί να διαβάζω συρραφή λέξεων ασυνάρτητων,χωρίς αρμονικότητα χωρίς ποιητικότητα,χωρίς νόημα και να το ονομάζουν αυτό ποίηση.Σε ευχαριστώ,να ' σαι πάντα σε έμνευση.
ΑπάντησηΔιαγραφή